هوش مصنوعی: به خاطر اشعار غم‌آلود و خونینی که سروده‌ام، دنیای周افه و رنگین شده است، به طوری که پرندگان در آشیانه‌ام نغمه‌های غم‌انگیز را می‌خوانند و به اشتباه در گل‌ها به پرواز در می‌آیند.

هوش مصنوعی: هر قسمت از دل من در یگانگی، تنها یک تصویر است که در آینه‌خانه‌ام می‌تابد.

هوش مصنوعی: تقدیر من این است که به دل‌خوری و ناراحتی بگذرانم، زیرا زندگی‌ام به دور از مرکزیت و محور خودم می‌چرخد، و من مانند دانه‌ای هستم که در پرگار، جابجا می‌شود.

هوش مصنوعی: در دشت گرم و سوزان، مانند سراب، پیچی و تاب وجود دارد که همچون تازیانه‌ای به من ضربه می‌زند و آزارم می‌دهد.

هوش مصنوعی: چشمم مثل شمع خاموش است و هیچ کس همراه من نیست. از غم و اشکی که ریخته‌ام، شبنم‌های شبانه برایم به‌دست آمده است.

هوش مصنوعی: علاقه و شوق من به محبوبی که زلفی پیچیده و زیبا دارد، داستانی طولانی و پررمز و راز است که هرگز با گفتن و شنیدن به پایان نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: بلبل غریب من که در باغ ننشسته است، صدای آتشین سینه‌ام از سر آواز و آهنگ من است.

هوش مصنوعی: من به دیگران نیازی ندارم، زیرا عشق مانند اکسیر ارزشمندی در زندگی‌ام وجود دارد که مانند آفتاب، چهره‌ام را زیباتر کرده و درونم را پر از ثروت و ارزش کرده است.

هوش مصنوعی: زمانی که دلشاد و خوشحال بودم، مانند یک غنچه در این باغ، ناگهان همه چیز به باد رفت و حالا بی‌غم و بی‌خیال هستم.

هوش مصنوعی: حرف حق من را از جای خود تکان نمی‌دهد و حقیقتی که برای من روشن است، هرگز نمی‌تواند از سمت درست منحرف شود.