هوش مصنوعی: ما با اشک‌های خود درد و دل‌مان را نوشته‌ایم و با این نوشته به پرندگان پیک نامه فرستاده‌ایم تا ما را نجات دهند.

هوش مصنوعی: از عشق، کسی که بی‌چیز و تهیدست بود را ثروتمند و غنی ساختیم و به واسطه بوی گل، در صبح به او هدیه‌ای برای سفر دادیم.

هوش مصنوعی: خزان بی‌رحم و دل‌سرد بی‌توجه به مشکلات ما ادامه دارد، حتی اگر ما با تمام قدرت و زیبایی خود تلاش کنیم و بر سر آن مقاومت کنیم.

هوش مصنوعی: از شما خواهش می‌کنم دعاهایی را به میفروشان برسانید، زیرا ما برای آرامش و خوشحالی‌امان، زجر و رنج زیادی را متحمل شده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در حالتی از مستی و نشئگی زندگی می‌کنیم که مثل تیزی تیغ می‌شکند. بیهوده به پیر میخانه زحمت و دردسر داده‌ایم.

هوش مصنوعی: کدام رشته‌ی ساز به نوازندگان خوش‌صدا اجازه داد که با نواختن خود شادی ایجاد کنند؟ در حالی که ما جان‌مان را با درد و رنج به قربانی می‌دهیم.

هوش مصنوعی: ما از شرم کرم، سر به زیر داریم و مانند بید و نخل، حالتی خجالت‌زده داریم؛ اگرچه در برابر سنگ، چیزی نداشته‌ایم که بدهیم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانیم از جان خود در نزد دوستان کم بگذاریم وقتی که مثل گل، جان خود را به خاطر دشمن خونی‌مان فدای کرده‌ایم؟

هوش مصنوعی: به سختی و زحمت، همت خود را مانند صدفی که در دریا زندگی می‌کند، حفظ کن. اگرچه در عوض، از ما فقط یک لحظه یا قطره از ارزش‌هایمان را به دست می‌آوریم، اما این تلاش و همت ارزشمند است.