هوش مصنوعی: من از نسیم بهاری خبرهایدوست را می‌شنوم و بوی یار را از شکاف سینه گل حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: دیوانگی من چه عجیب است اگر یکی شود با هزاران؟ چرا که من وصف گل را از زبان هزاران نفر می‌شنوم.

هوش مصنوعی: من بسیاری از نکات پنهانی را از طریق صحبت‌های غیرمستقیم و اشاره‌ها درباره غنچه‌ای که نشان‌دهنده محبوب من با دندان‌های بسته‌اش است، می‌فهمم.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و تنوع گل‌ها و چمن‌ها، به دنبال کسب تجربه و علم هستم، چون هر جا که می‌روم، صداهایی از تجربه‌های مختلف را می‌شنوم.

هوش مصنوعی: چه آتش عجیبی است که در دل زمین وجود دارد؟ من صدای تشنگی را از کنار جویبار می‌شنوم.

هوش مصنوعی: دل من مانند تیشه‌ای است که فرهاد به سنگ می‌زند و هر زمان صدای کبک را از کوه می‌شنوم، این حس درد و احساس را بیشتر در من زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: مردم از یکدیگر گلایه‌هایی دارند که داستانی را که این روزها می‌شنوم، بازگو می‌کند.

هوش مصنوعی: دل پر از احساسات گرم و شیرینم را فراموش کردم، اما چرا خط زیبایت را نادیده بگیرم؟ از این غبار بوی سوختگی به مشامم می‌رسد.

هوش مصنوعی: ای کاش هیچ‌کس به خاطر حضور دیگری در دل و ذهنش نقش نبندد، خداوندا! زیرا من در این میان به حرم می‌روم و در کنار آن با طعنه‌ها و کنایه‌ها روبرو می‌شوم.

هوش مصنوعی: به گوشم پنبه می‌زنم تا صدای زهرآگین حرف دل بی‌قرار را نشنوم.