هوش مصنوعی: من کسی هستم که از دل لاله‌ها، حس می کنم درد و غم را، و نور خیره‌کننده‌ای را که از عمق شب می‌تابد، از آن خود می‌کنم.

هوش مصنوعی: با یک حرکت کوچک ابرو، خاموش و ساکت می‌شوم و با یک نسیم نرم، مانند روشنایی چراغ، آرام آرام به سمت او کشیده می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر در جمعی صحبت‌های تلخی بشنوم، آن‌ها را به آرامی و به صورت پنهانی می‌دزدم و به زبان نمی‌آورم.

هوش مصنوعی: از دیگران درباره‌ات می‌پرسم، اما آنها به خاطر حسادت نسبت به تو، نشانی از تو به من نمی‌دهند و خودشان هم سعی می‌کنند اطلاعاتی از تو را پنهان کنند.

هوش مصنوعی: از درد فقدان عشق چندین زخم در دلم ایجاد شده و به خاطر نبود نمک در عشق، رنج می‌کشم. من از محفل عشق، نمک را که مایه‌ی تسکین دردهاست، به دزدیده‌ام.

هوش مصنوعی: بوی خوشی که از نسیم موهای او به مشام می‌رسد، مرا به خود جلب کرده و من از عطری که در اطرافش می‌پیچد، لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: عجبا که این فرد، گل زیبایی به دستش آمده است. من از شاعر صائب این لؤلؤ شب را می‌دزدیدم.