هوش مصنوعی: زندگی من به خاطر صحبت‌های بی‌فایده و بی‌معنی هدر رفت و تمامی ناله‌ها و درد دل‌هایم باعث شد همه چیز را از دست بدهم.

هوش مصنوعی: دنیا با طبع نیکو و ارجمند من بازی کرد و مرا فریب داد. وقتی به برگ کاه نظر کردم، متوجه شدم که چقدر بی‌ارزش است و به سرنوشت ناچیزی دچار شدم.

هوش مصنوعی: به خاطر نگاهی که از من کشیده‌ای، عمرم به یک لحظه به پایان رسید. پس به حساب قربانیان من نپرداز.

هوش مصنوعی: این جمله به بیان احساسات عمیق و حالت روحی یک فرد می‌پردازد. فرد از خود می‌پرسد که او چه نسبتی با مجنون (شخصیتی عاشق و دیوانه) دارد. او خود را فردی ساده‌لوح می‌داند، و در ادامه به تجربه‌اش از جنون اشاره می‌کند که به خاطر آن، زندگی‌اش به سیاهی و تاریکی گراییده است. در واقع، او حس می‌کند که عشق و دلدادگی‌اش بر او تأثیر گذاشته و سبب شده که زندگی‌اش دچار تغییرات و مشکلاتی شود.

هوش مصنوعی: اگر در روز ساکت و بی‌صدا باشم، معذورم زیرا شب که می‌شود، نفسم به‌گونه‌ای صرف می‌شود که به شدت به ناله و آه می‌انجامد.

هوش مصنوعی: از اهل فقر اگر به من چیزی برسد، بر هر کسی که به دنیا و تعلقاتش وابسته است، برتری خواهم داشت.

هوش مصنوعی: نمی‌توان از نشانه‌ای که وجود ندارد، راهی را پیدا کرد؛ و اگر چنین می‌توانستیم، سنگ نیز می‌توانست به ما علامت دهد که راه کجاست.

هوش مصنوعی: زندگی من در سختی و درد گذشته است و حالا چه فایده که امیدوارم مثل یوسف عزیز شوم، در حالی که عمرم در زندان و مشکلات سپری شده است و از همه چیز محروم شده‌ام.

هوش مصنوعی: از کجای عدم دائمی، که از زندگی‌ای که به وقت و زمان محدود باشد، بیزارم.

هوش مصنوعی: لباس زشت و بی‌کیفیت باعث می‌شود که افراد فاقد کمال و مهارت به نظر بیایند، همان‌طور که زیر ابر، زیبایی و درخشش ماه کامل پنهان می‌شود.

هوش مصنوعی: آفتاب که تقصیری ندارد، نقص ماست که گاهی مانند ماه ناتمام و گاهی کامل به نظر می‌رسیم.

هوش مصنوعی: شاهد خام نمی‌تواند در مورد ادعای نادرست چیزی بگوید، چون به دلیل ناتوانی در ارائه دلیل قوی، بیشتر بر گناه خود می‌افزاید.

هوش مصنوعی: کسی می‌تواند با انگشت بر حرف من اشاره کند و بگوید که متن مرا کاملاً سیاه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: خوشا آن کسی که در این محفل مانند شمع، زندگی‌اش را با اشک و آه پر کند و دل خود را با احساساتش روشن نگه دارد.