هوش مصنوعی: ما لذت ساده و نیازهای کوچک را مثل نان ضروری می‌دانیم و می‌فهمیم که باید از اشتیاق و طمع دست بکشیم تا بتوانیم از زندگی بهتری بهره‌مند شویم.

هوش مصنوعی: به دل خود وابسته به چیزهای زودگذر و بی‌ارزش این جهان نباشیم، زیرا مانند پرنده‌ای در آسمان، زندگی‌ ما نیز ممکن است با سرعت تمام به سوی راهی برود که به پاییز و زوال می‌انجامد.

هوش مصنوعی: در این صحنه‌ی شگفت‌انگیز، هر کس که به آن نگاه کند، از دیده و کیفیت کار می‌توانیم او را بشناسیم.

هوش مصنوعی: ما از زیبایی‌ها و محبت‌های دو جهان دامن می‌افکنیم. مانند سرو بلند و استوار، هر کسی که از ما می‌گذرد، او را مانند آبی روان می‌دانیم که همیشه در حال جریان است.

هوش مصنوعی: هر کس بخواهد از وضعیت ذلت ما بهره‌برداری کند و قد راست کند، می‌دانیم که او در نظر ما همچون تیر و نیزه‌ای خواهد بود.

هوش مصنوعی: در دنیای پر از شک و تردید ما، هیچ چیزی قابل اعتماد نیست. ما از سکوت آگاهیم و می‌دانیم که در میان صحبت‌های نامفهوم، چیزهای زیادی وجود دارد.

هوش مصنوعی: چه بلایی بر سر ما آمده است که مانند یوسف از چاه بیرون می‌آییم، در حالی که خود را با ارزش و گران‌بها می‌دانیم.

هوش مصنوعی: زیبایی و نیکویی هرگز از پس پرده ناپدید نمی‌شود. چهره‌ی زیبا مانند آینه‌ای است که با آینه‌ی دیگر درک می‌شود.

هوش مصنوعی: هر کس که در مسیر ما قدم می‌زند و با جدیت در جستجوی حقایق است، ما او را در این سفر به عنوان فردی خاص و با ارزش می‌شناسیم.

هوش مصنوعی: اگر سنگی بر سر دیوانه‌ای بیفتد، ما به خاطر ناآگاهی‌مان فکر می‌کنیم که وزنی سنگین بر او وارد شده است.