هوش مصنوعی: هرچه خوبی و احسانی که تو به ما کرده‌ای، ما تنها آن را داریم؛ اما از خودمان چه داریم که بخواهیم پنهان کنیم؟

هوش مصنوعی: وظیفه‌ی ما از مخفیگاه غیب به ما خواهد رسید و از اینکه در مقابل جهان موجود شرمنده هستیم، احساس ناراحتی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: به چشمان خود اجازه نمی‌دهیم که به سی پاره ماه نگاه کنید، زیرا در پیش چشم ما، همیشه چهره‌ی تو قرار دارد که مانند قرآن مقدس است.

هوش مصنوعی: علی‌رغم مشکلات و سختی‌هایی که داریم، همچنان با دل شیر و شجاعت پیش می‌رویم و از عشق و امید به زندگی دست نمی‌کشیم. ما به آنچه در دل داریم و آرزوهای‌مان اهمیت می‌دهیم و نگران حوادث زندگی نیستیم.

هوش مصنوعی: ما مانند خس و خاشاکی هستیم که در دریا بازی می‌کنیم و دل افراد خردمند و بیدار در این ماجرا می‌تپد. اما ما که در مستی به سر می‌بریم، دلیلی برای نگرانی از طوفان و بحران‌ها نداریم.

هوش مصنوعی: اگر قفس از آهن و فولاد باشد، ما طوطیانی هستیم که در دنیای شیرینی زندگی می‌کنیم و آن را خواهیم شکست.

هوش مصنوعی: دستت را به سوی ما دراز کن، زیرا ما همچون سیلاب بهاری، از ناپاکی‌های دنیا رو به سوی عمان داریم.

هوش مصنوعی: عشق تو به قدری در دل ما شعله‌ور است که فراتر از تحمل ماست. ما تنها از دور به این آتش سوزان نگاه می‌کنیم و دستی برای خاموش کردنش نداریم.

هوش مصنوعی: ما به چیزی دسترسی نداریم و تنها در دل آرزوهایمان به گل‌ها نگاه می‌کنیم، در حالی که مانند خاری در دیوار گلستان تنها مانده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در مصر خیمه برپا کرده‌ایم و مثل پیراهن یوسف که زیبایی‌اش را در چشم مردم نشان می‌دهد، ما نیز جلوه‌هایی داریم که در نظر افراد کنعان جلب توجه می‌کند.

هوش مصنوعی: دشمنان زنگی مانند آینه‌ای بدون کثیفی هستند، چون ما می‌خواهیم این دل‌های تیره را از آینه‌ای که پنهان است دور نگه داریم.

هوش مصنوعی: رزق و روزی ما از خوان نعمت آسمان به دست می‌آید و این مانند پشت دستی است که همیشه به دندان گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: با اینکه به نظر می‌رسد ما فقیر و تنگ‌دست هستیم، اما در این گوشه از زندان، چه دنیای بزرگی در فکر و احساسات‌مان داریم.

هوش مصنوعی: روزی که ما نبودیم، فقط دل ما بود که به درد می‌آمد و حالا خبر از پایان نعمت‌های رنگارنگی که داشتیم، در دست داریم.

هوش مصنوعی: صائب در این بیت به مسئله عشق و معنویت اشاره دارد. او می‌گوید که در زندگی اگرچه ممکن است چیزهای مادی مانند طلا و زر وجود نداشته باشد، اما با بهره‌مندی از معانی عمیق و درک واقعیات معنوی، انسان می‌تواند از منابع غنی و ارزشمند درونی بهره‌مند شود. به عبارت دیگر، اهمیت واقعی در زندگی به رابطه‌های معنوی و امکانات درونی انسان وابسته است، نه به دارایی‌های مادی.