هوش مصنوعی: دل من از غم زلف تو خونین است و از تو چه آرزویی دارم! چقدر بی‌باکم که حتی خون کبک را از پرنده‌ای چون شهباز می‌خواهم.

هوش مصنوعی: من مانند شبنمی هستم که پس از باران از دامن گلستان جدا شده‌ام و اکنون از بلندای آسمان، آرزوی پرواز و بلندپروازی دارم.

هوش مصنوعی: من به دنبال طلبی از آسمان بالاتر هستم، اما در عین حال، سادگی مرا می‌بینید که به دنبال راه نجاتی از دل پرنده‌ای کوچک می‌گردم.

هوش مصنوعی: من دارای روحی ناآرام و دل‌زده‌ام که حتی از نور ضعیف چراغ تنگدستان نیز کدرتر است. من به دنبال شعله‌ای گرم و پرشور از آواز هستم که احساسات مرا برانگیزد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم مانند زلفی که شبیه چنگ است، در دامن نوازنده خود را بیندازم؟ من به دنبال کمند شادمانی هستم که از ساز به دور رفته است.

هوش مصنوعی: من از جایی که هستم توان برخاستن ندارم، اما از دل گرمای آتش، خواهان پرواز و اوج گرفتن هستم.

هوش مصنوعی: در مجلسی که کسی با چهره‌ی گرم و دوست‌داشتنی حضور ندارد، من قدم نمی‌زنم. از میان حریر، شعله‌ای برای پای‌اندازم می‌طلبم.

هوش مصنوعی: من از زیبایی و جذابیت زلف او دل می‌برم و از ناپختگی خود ناراحتم. می‌خواهم از شاخسار تنهایی و مشکلات، به ثمر برسم و مانند پرنده‌ای آزاد و شجاع، پرواز کنم.