هوش مصنوعی: ناصح با حرف‌های تلخش مرا نصیحت کرد، اما من مانند کسی که شراب ناب نوشیده، بی‌خبر از واقعیت بودم. اثر آن مستی باعث شد که از حقیقت دور شده و به خواب عمیق فرو روم.

هوش مصنوعی: هر کسی که به دور من می‌رسد، مانند مخلوقاتی است که از دریا بیرون آمده و به طوفان و آشفتگی دچار شده‌اند. من در این شرایط همچون سیلابی هستم که تمامی این آشفته‌گی‌ها را به خود می‌کشد.

هوش مصنوعی: وجود من پر از ناهماهنگی و تضاد است که حتی خوابم را هم تحت تاثیر قرار می‌دهد و باعث می‌شود چشمانم به هم نریزد و آرامش نداشته باشد.

هوش مصنوعی: من نوری دارم که از نگاه تنگدستان برمی‌آید؛ هرچند به اندازه‌ای که در درخواست‌ها و حاجت‌مندی‌ها به من می‌رسند، مانند یک محراب در صفای تقدس هستم.

هوش مصنوعی: من با قدرت و جذبه‌ای که دارم، می‌توانم دریای پرخروش را به آرامش بکشانم و حتی اگر نهنگی در صید من بیفتد، آن را نیز به ساحل خواهم آورد.

هوش مصنوعی: ای ساده‌دل، به ظاهر آرام و روان من دلخوش نباش، زیرا زیر این ظاهر ممکن است خطرهای پنهان وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: به موهای سفید من توجه نکنید؛ آینه‌ام روشن است. ای وای از بی‌خبری، چرا که در روز قیامت خواب آلود هستم و بیدار نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: پس از سال‌ها که از زندگی‌ام گذشت، حالا یک قطره آب برایم مانند گنجی ارزشمند شده است، که از چشمان تشنه‌ام در گلویم حسرت‌بار می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر پیوندها محکم‌تر شوند، برای من همین کافی است که با موی یار برابر هستم.

هوش مصنوعی: ای شمع، با من سرکش نباش، چرا که من همچون محراب، از پاکدامنی و خلوص تو راضی‌ام و حتی با یک خمیازه از تو، نیازم برطرف می‌شود.

هوش مصنوعی: دل پرشور من نمی‌تواند خاموش بماند، صائب. من آن‌قدر در عشق غرق شده‌ام که سکوت برایم ممکن نیست. من در این دریا، به چرخش و طغیانی گرفتارم که مهر و محبت لبی (عزیزی) می‌تواند آن را به وجود آورد.