هوش مصنوعی: ما از مردم دنیا هستیم، اما از مسائل دنیا مانند غم و شادی، نوروز و محرم بی‌خبر و آزادیم.

هوش مصنوعی: ما مانند گل کاغذی به رنگ خشک، رضایت داده‌ایم و از رطوبت باران و زیبایی شبنم بی‌نیاز شده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر غم و درد خود، مانند لاله‌ای که خونین شده، احساسات‌مان را در شراب می‌ریزیم و از تلخی‌های زندگی رهایی یافته‌ایم. دیگر نیازی به مرهم و تسکین‌دهنده نداریم.

هوش مصنوعی: یک روز با تابش خورشید، سینه‌ام را از غم و اندوه پاک کرده‌ام و اکنون از تفکر و ناراحتی آزاد هستم.

هوش مصنوعی: این شعر می‌گوید که صدا و نغمه‌ای در دنیا وجود دارد، اما ما از درد و مشکلات این دنیا بی‌خبریم و نسبت به آن بی‌اعتنا هستیم. در واقع، ما درگیر سختی‌ها و زحمت‌های زندگی نیستیم و به نوعی از آن‌ها فاصله گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: هر آنچه که ما آرزو داریم یا به دنبال آن هستیم، در آثار و نوشتارهای او به نام صائب موجود است. با الهام از کلام مولوی، ما از دغدغه‌های دنیوی و مشکلات عالم جدا می‌شویم.