هوش مصنوعی: ما با نگاه خود به ستاره‌ها و آسمان زخم‌هایی زده‌ایم و آستین خود را مانند شعله‌ای بر روی دود و آتش پاشیده‌ایم.

هوش مصنوعی: این شادابی و تازگی چیزی نیست که به خاطر باران کم‌مقدار به دست آمده باشد، بلکه ما آستین خود را در میان گل‌های بهاری پر از زیبایی و رنگ کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: دل آسمان به خاطر آرزوهای ما داغ و سوزان است. ما بر این خاکستر، تکه‌های آتش و امید را پراکنده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما همچون سبویی هستیم که بارها در خون دل غوطه‌ور شده‌ایم تا فقط برای خاطر نازک‌حالش، گرد خمار را بر چهره‌اش بپاشیم.

هوش مصنوعی: ما به آسمان، حسی از گرفتگی و غم داده‌ایم و هر بار که به یاد خاطرات خود می‌افتیم، غباری از اندوه بر دل‌مان نشسته است.

هوش مصنوعی: اگر میوه را در آتش نیندازند، چگونه می‌تواند بشکند؟ ما میوه‌های این دنیا را مانند شاخه‌هایی پراکنده کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما به آسمان عمیق خود ناله‌ای می‌زنیم که رنگ آن را تغییر داده و از سنگر سختی‌های زندگی، ما رنگی تاریک بر این حصار نیلی افکنده‌ایم.

هوش مصنوعی: خون گرمی که از بیابان لاله و دریا مرجان به وجود آمده، به دلیل اشک‌هایی است که از چشم شعله‌ور ما سرازیر شده‌اند.

هوش مصنوعی: از کلمات پرشور و آتشین ما، جز غم و دودی برنمی‌خیزد. در دنیایی که مانند کاغذ است، ما بذر آتش و شور گذاشته‌ایم.

هوش مصنوعی: وقتی به روح و مفهوم حرف‌های ما پی می‌بری، باید دقت کنی که ما زیبایی را مانند گل‌های سنبل در بهار به نمایش گذاشته‌ایم.

هوش مصنوعی: شعر زیبا و هماهنگ تو، صائب، به مانند باغی که پر از گل‌های بهار است، آستین بر روی گل‌ها کشیده‌ایم و آنها را به زیبایی درخشان کرده‌ایم.