هوش مصنوعی: شجاعت و جسارتی می‌خواهم تا بتوانم زیبایی و طراوت گلستانش را تماشا کنم و چشمان حیرانم را با لطافت و ظرافت ریحانش پر کنم.

هوش مصنوعی: می‌خواستم چشمی مثل دور آسمان داشته باشم تا از لذت دل، به ماه روشنش نگاه کنم.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم با تلاش و قدرتی که دارم، کسی را که همواره سکوت کرده و درونش پر از سختی و درد است، خندان و شاد ببینم.

هوش مصنوعی: میوه‌ای که از بهشت آمده، نمی‌تواند تحمل نگاه گرم و با شهامت من را داشته باشد؛ چرا که اگر به زیبایی او با جرات نگاه کنم، ممکن است دچار خطر شود.

هوش مصنوعی: شمعی که در دست دارم، به دلیل لطافتش، نمیتواند به خوبی دیده شود. من باید از بیرون بروم و در شبستانش بگردم تا بتوانم زیبایی واقعی‌اش را ببینم.

هوش مصنوعی: چشمان سرگردان من نمی‌تواند از زمین بلند شود، اگر جایی برای ریختن اشک‌های آتشین وجود داشته باشد، آن را در گودال سینه‌ام قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: من یک خانه دارم که پر از آینه است و در آن مهمانان را با هر چیزی که با خود آورده‌اند، به خوبی پذیرایی می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر گره از موهای او و هر چین و چروکی که دارد، می‌تواند باعث عاشق شدن دلی شود. حالا من با این یک دل چه کار می‌توانم بکنم در حالی که او با زلف‌های آشفته‌اش اینگونه دل‌ها را به دام می‌اندازد؟

هوش مصنوعی: مرکز پرگار، نماد نقطه‌ای است که همه چیز حول آن می‌چرخد و می‌چرخاند. در اینجا، غم و حیرت عاشقان به گرد او می‌چرخد و تنها آرزوی آن‌ها این است که با نگاه کردن به او، به زیبایی‌ها و نعمت‌های زندگی پی ببرند و دلشان را شاد کنند.

هوش مصنوعی: هرچند که من در مقام خود شخصی کوچک مثل مور هستم، اما می‌توانم در گفتگوهای خود از دانش و حکمت سلیمان بهره ببرم و سخن بگویم.