هوش مصنوعی: چشم من با حرص و ولع به خال لب محبوبم می‌نگرد، مثل دامی که بیشتر از آنچه که خوراکش باشد، طمع می‌کند.

هوش مصنوعی: ابر که به دریا تشنه است، به خاطر اشتهای بیشتری که دارد، باران می‌بارد و این بارش به خاطر بغض و گریه‌ای است که به صورت شگفت‌آوری از دلش برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: می‌توان ترس و وحشت مجنون را بیشتر کرد، حال آنکه من بیگانه‌ای از خویش هستم و معنای بیگانگی را برای خودم نباید فراموش کنم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌تواند کسی که به دنبال گنج و ارزش واقعی است، از صدف و دورنگی آن خشنود شود؟ دل من با وجود کعبه و بتخانه آرامش نمی‌یابد.

هوش مصنوعی: هیچ اثری از وابستگی‌ها در دل من نیست و به راحتی مانند سیل، احساسات درونی‌ام از خرابه‌های دل خارج می‌شوند.

هوش مصنوعی: شاید شبنم نتواند گل را سیراب کند، اما من از می پر و پیمانه سیراب می‌شوم.

هوش مصنوعی: من به خاطر جنون و بی‌خیالی‌ام از مردم جدا شده‌ام، مانند کمانی که قفل را می‌گیرد و نمی‌گذارد به خانه‌ام وارد شوند.

هوش مصنوعی: من به تنهایی بر گردن آسمان‌ها می‌زنم و چون آهی که به خاطر کوتاهی‌اش نمی‌تواند بلند شود، اگر همت و اراده‌ی مردانه‌ام را نداشته باشم.

هوش مصنوعی: در میخانه‌ای که مغان در آن هستند، چشم من باز شده است. خطی که بر روی پیمانه نوشته شده، نشان‌دهنده‌ی دانش ابتدایی من است.

هوش مصنوعی: از گره‌ها هیچ کمکی نمی‌توان گرفت، صائب. حتی اگر من یک گردنبند با صد دانه داشته باشم، باز هم مشکلم حل نمی‌شود.