هوش مصنوعی: چشم آشنای من نمی‌تواند از دل بیرون برود؛ چرا که روی او یک سر به دامن مجنون نهاده و حالتی شبیه آهوی سرگردان دارد.

هوش مصنوعی: او با فهم و هوش خود، اندیشه‌های نادرست و بی‌پایه را کنار می‌زند و به زیبایی و جذابیت خاصی که در چهره او وجود دارد، می‌نگرد.

هوش مصنوعی: اگر آینه از خواب حیرت بیدار شود، و چهره‌اش در اثر شراب درخشنده باشد، نتیجه‌ای شگفت‌انگیز خواهد کرد.

هوش مصنوعی: من از حال دل خود خبری ندارم، اما می‌دانم که دست زیبا و رنگین او از میان موهایش بیرون آمده است.

هوش مصنوعی: اگر گل‌ها از خواب مرگ بیدار شوند و در خاک شهیدان بگذرند، بوی آنها عطر خاصی خواهد داشت.

هوش مصنوعی: چطور می‌توان دیدی داشت که از جدایی و فاصله غمگین نباشد؟ چطور ممکن است چیزی که به زیبایی زلف شباهت دارد، نتواند بوی خوشی را منتقل کند؟

هوش مصنوعی: کیست که از چشمان آتشین او اشک بریزد؟ اگر زیبایی‌اش، دل را به درد نمی‌آورد و عرق نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در باغی که سرو زیبا قد خود را به نمایش می‌گذارد، دل آزاد و رهاست و از غم‌ها دور شده است.