هوش مصنوعی: چرا کسی که از دریای رحمت برمی‌خیزد، نمی‌تواند از شراب می‌خانه‌ای که سقراط درباره‌اش سخن گفته، بیاموزد؟

هوش مصنوعی: وقتی که دیوانه من به کنار دریا بیاید، آهوها به حالت دو زانو در می‌آیند.

هوش مصنوعی: با آمدن گل‌های سرخ و زیبا، شکری شیرین و دل‌انگیز از آن لب‌های نرم و قرمز برمی‌خیزد. این آدمی است که با ناز و زیبایی‌اش، مثل گلی شیرین و خوشبو، دل‌ها را می‌رباید.

هوش مصنوعی: لبخند به خون آغشته شد و از این تنگنایی که در آن قرار داشت، به آزادی رسید تا سخن بگوید.

هوش مصنوعی: این ابیات به حالتی شبیه به مستی اشاره دارد که از میخانه به بیرون می‌آید و داستانی را روایت می‌کند که از آن، زیبایی و طراوتی چون رنگ لعل به وجود می‌آید. به عبارت دیگر، احساس و حالتی که در آن بدهی وجود دارد، می‌تواند زیبایی و جاذبه‌ای شگفت‌انگیز را به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: وقتی او را دنبال می‌کنم، حالت من از بید مجنون نیز آشفته‌تر می‌شود و از باغ بیرون می‌آیم.

هوش مصنوعی: امید باران از ابرهای سیاه وجود دارد، اما تنها در صورتی که آرزوهایم از تاریکی شب برآورده شود.

هوش مصنوعی: در آغوش یک پرنده‌ی خوش آهنگ، نشانه‌ای از عشق و زیبایی وجود دارد و به همین خاطر، اگر صدای موزونی از آن برآید، چیز عجیبی نیست.

هوش مصنوعی: از شرم گناه، چون بید مجنون، سرم را به خاک انداخته‌ام و سرافکنده هستم.

هوش مصنوعی: زندگی مانند حبابی لرزان است که در این دریا وجود دارد و هیچ کس نمی‌داند چه زمانی از این دریای آرام خود را برخواهد آورد.

هوش مصنوعی: امیدها از هم پاشیده و آشفته شده‌اند، حال چگونه می‌تواند ناله‌ای از دل به زبان بیاید؟

هوش مصنوعی: هر کسی که در اندیشه دنیا باشد، به زودی مغرور می‌شود و به سرنوشت کسانی مانند قارون دچار خواهد شد.

هوش مصنوعی: جدایی از نعمت‌های زندگی سخت است و کسی که در دامن کامیابی و خوشبختی قرار دارد، چگونه می‌تواند از آن فاصله بگیرد؟

هوش مصنوعی: من از عهد و پیمانِ پدرش کمی ایمن نیستم، زیرا می‌ترسم که این نعل معکوس (بد) به کارش بیاید.

هوش مصنوعی: به خاطر خون دل عزیزان که به خاک نشسته، هر جا که به زمین فشار بیاوری، خون بیرون می‌زند.

هوش مصنوعی: اگر در بسته‌ای نباشد، چیزی خوب به دست نخواهد آمد؛ مثل آن غنچه که اگر شکوفا نشود، کام من را شیرین نخواهد کرد.