غزل شمارهٔ ۴۴۹۴
آتش عشق تو چون زبانه برآرد
از دل سنگ آه عاشقانه برآرد
تا به یکی بوسه خوش کند دل عاشق
زان دهن تنگ صد بهانه برآرد
گوشه نشینی براق عالم بالاست
بیضه پر و بال از آشیانه برآرد
هر که فرو برد سر به جیب تأمل
کشتی از این بحر بیکرانه برآرد
روزی برق است خرمنی چو صبحش
حاجت موری به یک دو دانه برآرد
غوطه به خون شفق دهند چو صبحش
هر که نفسهای بیغمانه برآرد
ترک کجی کن که تیرراست چو گردد
گرد به یک حمله از نشانه برآرد
دانه امید را چو خوشه پروین
از دل شب گریه شبانه برآرد
مطرب آتش نوای خامه صائب
از دوجهانت به یک ترانه برآرد
اطلاعات
وزن: مفتعلن فاعلات مفتعلن فع (منسرح مثمن مطوی منحور)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکیدرج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
آتش عشق تو چون زبانه برآرد
از دل سنگ آه عاشقانه برآرد
هوش مصنوعی: اشتیاق و عشق به تو مانند شعلهی آتش است که از دل سنگین و سخت نیز میتواند بلند شود و آهی عاشقانه سر دهد.
تا به یکی بوسه خوش کند دل عاشق
زان دهن تنگ صد بهانه برآرد
هوش مصنوعی: عاشق برای اینکه دلش شاد شود و از یک بوسه لذت ببرد، از همان دهن تنگ بهانههای زیادی میآورد.
گوشه نشینی براق عالم بالاست
بیضه پر و بال از آشیانه برآرد
هوش مصنوعی: گوشه نشینی، به معنای دوری از دنیا و زندگی آرام است، اما در این حالت نیز میتوان به اوج و بلندی دست یافت. مانند پرندهای که با داشتن بال و تخمهایش از لانهاش خارج میشود و به پرواز درمیآید. این نشان میدهد که حتی در سکوت و دوری، امکان رشد و تعالی وجود دارد.
هر که فرو برد سر به جیب تأمل
کشتی از این بحر بیکرانه برآرد
هوش مصنوعی: هر کسی که در اندیشه و تأمل غرق شود، میتواند از این دریای بیپایان، به دانایی و آگاهی دست پیدا کند.
روزی برق است خرمنی چو صبحش
حاجت موری به یک دو دانه برآرد
هوش مصنوعی: روزی میرسد که درخشندگی و رونق یک خوشهی خرمن به اندازهای خواهد بود که مورچهای با یک یا دو دانهی کوچک از آن بینیاز نخواهد بود.
غوطه به خون شفق دهند چو صبحش
هر که نفسهای بیغمانه برآرد
هوش مصنوعی: کسانی که با خیال راحت و بینگرانی دم میزنند، به زودی مانند روشنایی صبح در خون غوطهور خواهند شد.
ترک کجی کن که تیرراست چو گردد
گرد به یک حمله از نشانه برآرد
هوش مصنوعی: به خودت سعی کن که هدف را به درستی نشانه بروی، زیرا با یک حرکت درست میتوانی به هدف برسی و تیر به نشانه خود بزند.
دانه امید را چو خوشه پروین
از دل شب گریه شبانه برآرد
هوش مصنوعی: دانه امید مانند خوشه ستاره پروین، در دل شب با اشک و اندوهی که شب به خود میگیرد، به آرامی به وجود میآید.
مطرب آتش نوای خامه صائب
از دوجهانت به یک ترانه برآرد
هوش مصنوعی: خواننده با صدای دلنواز خود، شعری از دل دو دنیا را به یک آهنگ زیبا تبدیل میکند.