هوش مصنوعی: سفر را انتخاب کن، زیرا در سرزمین بیگانه سخن به هم نمی‌خورد. پای وطن که آسیب‌دیده باشد، کلامی از آن در مکان‌های غریبه به زحمت بیان می‌شود.

هوش مصنوعی: در وطن نمی‌توان برای دردی ناله کرد، چون صدای پرنده در چمن، در چمن من غریبانه نخواهد بود.

هوش مصنوعی: در زمین به دلیلی بی‌کس و تنها بوده‌ام، چون خیال غربت در عمق وجودم وجود دارد و هیچ‌کس به اندازه من در وطنش احساس غریبی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: اگر تو به آتش نیفتی، سخن از حرفی نخواهد افتاد. همچنین، تا زمانی که یتیم نشوی، سخن غریب و دور از دسترس نخواهد شد.

هوش مصنوعی: به هر جا که بروی، گل‌ها به تو نگاه می‌کنند، پس از باغ خارج نشو که گل در چمن تنها و بی‌پناه است.

هوش مصنوعی: وقتی تو رفتی، نور شمع و نسیم دل‌انگیز گل هم از دنبالت رفتند. پس چرا جمع دوستان و آشنایان این‌قدر تنها و غریب نمی‌شود؟

هوش مصنوعی: کوهکن با دل پر از درد و ناراحتی، چگونه می‌تواند لاله‌ای که خونین است و در عزلت قرار دارد، بی‌کفن بگذرد؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که کسی به گرمی توجه نکند، نواختن غریب و زیبا صائب نیز به گوش نخواهد رسید و موسیقی دلنشین آن به غریب بودنش ادامه خواهد داد.