هوش مصنوعی: در پیچ و خم زلف ناامیدی، امکانی برای امید وجود دارد؛ گویی صبح امید همانند یعقوب، که دلی سفید و روشن دارد، به چشم می‌آید.

هوش مصنوعی: بید در اثر تماشای میوه به گل وصل می‌شود و عاشق وقتی از لذت‌ها ناامید می‌شود، به سراغ گیاه می‌رود.

هوش مصنوعی: در روستای مشرب، هر روز حالتی شاد و مثل روز عید دارد، اما در شهر بند مذهب، تنها دو بار در سال عید جشن می‌گیرند.

هوش مصنوعی: آسمان بر سر وجودم قفلی زده که تنها گله و فریاد می‌تواند آن را باز کند.

هوش مصنوعی: عاشق را نمی‌توان به سادگی دیوانه نامید؛ چون هر کسی که به عشق واقعی نیفتد و در عمق این احساس غرق نشود، در واقع در راه عشق هیچ نخواهد بود.

هوش مصنوعی: ما به امید اینکه پیغام‌های امیدبخش به ما برسند، از جوی شیر گذشتیم و به دنبال نشانه‌های روشنی می‌گردیم. تا کی باید انتظار بکشیم تا این پیغام‌های سفید و خوش‌آیند به دست ما برسند؟

هوش مصنوعی: زمانی که ناامیدی بوجود می‌آید، در واقع این ناامیدی می‌تواند نقطه شروع و همچنین نشانه‌ای از امید باشد. اگر کسی از ناامیدی رنج ببرد، باید بداند که این احساس می‌تواند به امید جدیدی منجر شود.