هوش مصنوعی: ذهن من تحت تأثیر نسیم صبحگاهی قرار می‌گیرد و به نوعی احساسات و تفکرات دل آگاه را درک می‌کند.

هوش مصنوعی: ماه به طور دائم در درون ابرها نمی‌ماند و بالاخره از آسمان خارج می‌شود و دل آگاه به این حقیقت پی می‌برد.

هوش مصنوعی: این دل که در خاکدان تیره زندگی می‌کند، چه دردی از غم لشکری و جنگی بر خود تحمل می‌کند و چه بر شاهی که بر او حاکم است، می‌کشد.

هوش مصنوعی: آسمان با سکوتی عاشقانه در حال حرکت است و با لذت صدای زنگ جرس، مسیر خود را می‌پیماید.

هوش مصنوعی: نسیم دل‌انگیز نمی‌تواند به دنبال پیراهنی باشد که عمرش رفته و در نهایت، تنها حسرتی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: اگر آفتاب عشق در یک سمت بتابد، گرمای سوزان آن به دلایل مختلف، بازتاب آینه ماه را تحت تاثیر قرار می‌دهد و ممکن است موجب دگرگونی و تغییر حال و هوا شود.

هوش مصنوعی: قارون، به خاطر حرص و طمع زیادش، دیگر هیچ چیزی از دنیا ندارد. بار سنگین او مانند دلی که به ته چاه می‌رود، به راحتی از بین رفته است.

هوش مصنوعی: سیر و سفر ما به خاطر حالتی که داریم متوقف شده است و موانع اطراف ما مثل دیواری هستند که ما را از حرکت باز می‌دارند، انگار در جایی ثابت مانده‌ایم و دیگر نمی‌توانیم پیش برویم.

هوش مصنوعی: ما در دامن طبیعت و زیبایی‌ها غوطه‌ور شده‌ایم، اما مجنون ما به ناچار به شهر می‌رود و از این کار ناراضی است.