هوش مصنوعی: از اندوه و ناله‌ام، درهای خوشبختی به رویم گشوده شد و به همین دلیل، فرصت‌های زیادی برای من به وجود آمد.

هوش مصنوعی: ساقی، خمار من از می ناب باعث شده که بلای سیاه از سر من دور شود.

هوش مصنوعی: ناله‌های من از دل سنگدل محبوبم به اوج رسید، مانند ناله‌های فرهاد که اگر دوباره به کوه برگردد.

هوش مصنوعی: از زیبایی چهره‌ات، زلفی که از تو دور است، همانند غبار لشکری از خطی به دور نمایان شد.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند از روی شجاعت و بی‌باکی، دست به گل‌چین بزند؟ در حالی که خط و نشانی از تو در چشم بینای او نمایان شده است.

هوش مصنوعی: در زمانی که هیچ‌کس به حرف‌های دیگران توجه نمی‌کند، همدردی با آن طوطی که توانسته حرف بزند، نوعی ترحم است.

هوش مصنوعی: از زیبایی پایان کار آن روز ناامید شدم، چون حس طمع پیر، باعث شد دو بار از قد بلندتر شود.

هوش مصنوعی: من به حدی رسیده‌ام که مانند موریانه‌ای که از دوری تو دلم بسیار بی‌تاب و ناآرام شده‌ام، می‌خواهم خود را نشان دهم.

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد که من به عنوان یک دُر و گوهر در آمده‌ام، در حالی که داغم از این است که به خاطر این وجود ناقص، از دریا جدا شده‌ام؟

هوش مصنوعی: اگرچه زندگی‌ام صرف نرمش و سازش شده است، ولی همچنان برای چشم عزیزانم به اندازه یک خار نازک و بی‌ارزش هستم.

هوش مصنوعی: من از توانایی و استعداد خود کمتر از یک سنگتراش نیستم، اما کارهای من به خاطر زیبایی و مهارت معمار شده است.