هوش مصنوعی: نیاز به جام نداریم که زیبایی نیمه مستش خود به خود شراب را از چشمانش می‌جوشاند و محبتش را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: او نتوانست با چندین دست مژگانش را نگه دارد تا از افتادن جلوگیری کند و در هر طرف، نگاهی خواب‌آلود به اطرافش داشت.

هوش مصنوعی: بوی حنا نمی‌تواند مغز کسی را دچار آشفتگی کند؛ چون افرادی که دل سنگی دارند، بر روی چشمان خود با دستشان، چیزهایی را مالیده‌اند.

هوش مصنوعی: در آغوش نگین، هیچ آرامشی نیست؛ زیرا از بی‌تابی گوهر در خانه، انگار که نشستن را می‌پنداری.

هوش مصنوعی: اگر زلف کج او بر سرش خم شود، ماهیان به دام او خواهند افتاد و مانند طعمه‌هایی که در دهان هم هستند، از یکدیگر گرفته خواهند شد.

هوش مصنوعی: در اثر شگفتی، قدرت شیران از سرپنجه‌هایشان فرار می‌کند و به هر دشت و صحرا که بروند، غزالی که مست شیر است، به دنبالشان می‌افتد.

هوش مصنوعی: اگر دل من مانند شیشه بشکند و کسی که سنگی است این را بفهمد، با احتیاط و با دقت از آن محافظت می‌کند تا نشکند.

هوش مصنوعی: انسانی که از دریا و نعمت‌هایش بی‌نیاز شود، مانند صدفی است که مروارید را بر روی هم می‌گذارد. هر کسی که دارای چنین دستی باشد، می‌تواند از ثروت و نعمات بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: از بی‌برگی به هر کسی که شادی و لذت می‌دهد، خوشحالی واقعی به اندازه‌ی صدها خوشه گل بدون خار ارائه نمی‌دهد. او هیچ چیزی از رنج و زحمتش را نمی‌تواند به کسی دیگری بدهد.

هوش مصنوعی: در این دنیا، هیچ‌کس از درد من باخبر نیست که بتواند مانند دریا، آب زلالی را خارج کند و من از آن کام بگیرم.