هوش مصنوعی: ساده‌دلانی که از خم (مِی‌خانه) با ملایمت و آرامش می‌نوشند، به دلیل بخیلی و کم‌لطفی، از دریا تنها به اندازه یک قلم (نوک قلم) آب می‌نوشند.

هوش مصنوعی: برابر با ما، چه نیاز به مکیدن لب‌های خود دارند افرادی که تشنه هستند؟ نوشیدنی‌ای که فقط آن‌ها بنوشند، از خون دل بهتر است.

هوش مصنوعی: کسی که در دل شهر بزرگ شده، مانند زندانی است که در آن به سر می‌برد. اما کسانی که در دامن طبیعت و صحرا زندگی می‌کنند، آزادانه از زیبایی‌های زندگی بهره‌مند می‌شوند.

هوش مصنوعی: به کجا می‌توانند از خاکی که مانند سفال است، لیوان بسازند؟ کسانی که از دنیای برتر شراب می‌نوشند.

هوش مصنوعی: اگر ظرفی پر از خون به دست سوختگان بیفتد، مانند لاله‌هایی که سرهایشان را به هم نزدیک کرده‌اند، همه با هم آن را می‌نوشند.

هوش مصنوعی: ما گروهی هستیم که به خاطر دیوانگی‌مان عاشقانه زندگی می‌کنیم، و دیگران با پیروی از آثار ما، از جام پر از شادی ما می‌نوشند.

هوش مصنوعی: به جای آب خضر که نشانهٔ زندگی جاودانه و نوشیدن آن در افسانه‌ها مشهور است، دل‌های مست و سرمست به سردی آب‌هایی روی می‌آورند که در شب‌ها می‌نوشند. این آب‌ها نماد خواب و دوری از واقعیت هستند، و نشان می‌دهند که دل‌های سرمست به شوق و لذت‌های لحظه‌ای اهمیت می‌دهند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به یاد من نوشیدنی بنوشد، باید دلی پر از درد و غم داشته باشد؛ زیرا عشق و یاد من برایشان سودا و شعف به ارمغان نمی‌آورد، بلکه موجب خون جگر و رنج ناشی از فراق می‌شود.