هوش مصنوعی: کسی که مرا از نوشیدن شراب سرخ منع می‌کرد، ای کاش با دیدن لب‌های شیرین تو، تماشای زیبایی‌ات را از دست نمی‌داد.

هوش مصنوعی: عشق در دست، به خاطر دل سوخته، فقط خاکستر داشت. روزی که او زیبایی خود را در آیینه نمایش می‌داد، این موضوع بیشتر مشخص بود.

هوش مصنوعی: اگر دل دردناکم به بیرون می‌زد، مانند آبله‌ای، حتماً دامن دریا را با زیبایی‌های خود پر می‌کرد.

هوش مصنوعی: دل تو آن‌چنان سخت است که تأثیری از ناله‌ها و دردهای من نمی‌پذیرد، وگرنه ناله من می‌توانست کوه‌ها را به حرکت درآورد.

هوش مصنوعی: خط سبز اکنون مانند موم انعطاف‌پذیر است، پس دل سخت تو می‌تواند این شکل را بپذیرد، زیرا در دل سنگی‌اش، خون جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: عاشقان وقتی به خاک می‌رسیدند و جان خود را فدای محبوب می‌کردند، چنان غم و اضطراب در دلشان می‌افتاد که اگر فقط نگاهی به آن محبوب با قامت زیبا می‌انداختند، همه‌ی آن درد و رنج را فراموش می‌کردند.

هوش مصنوعی: هرگز دیده‌ام کسی که به تسبیحش بی‌توجه باشد، در حالی که دیشب دیدم کسی سر شیشه را به آرامی باز می‌کرد.

هوش مصنوعی: به یاد دارم زمانی را که در حین خطر و چالش، اشک‌هایم به خاطر نگاه‌های دزدانه و مخفیانه، شیرین و لذت‌بخش می‌شد.

هوش مصنوعی: او که به دور از تو به حسرت روزهای گذشته نگاه می‌کند، زمانی با جرأت تو را در آغوش می‌گرفت و دامن تو را باز می‌کرد.

هوش مصنوعی: در شب که نور چهره شمع به شدت می‌درخشید، پروانه با حسرت و آرزو به سمت آن نور پرواز می‌کرد.

هوش مصنوعی: اگر دل سنگین تو می‌توانست ببیند، حتماً از شدت غم و اندوه، به خون می‌نشست، چون فراق تو چه تاثیراتی بر این دل عاشق دارد.

هوش مصنوعی: لبی که زیبایی و جان‌بخشی تو دارد، از خاک برمی‌خیزد و روح را زنده می‌کند. اگر این روح در بدن خفاشی هم باشد، به نوعی مسیحایی خواهد شد.

هوش مصنوعی: شخصی که می‌گفت در پس پرده کفر، ایمان وجود ندارد، ای کاش می‌توانست زیبایی جدید تو را ببیند.

هوش مصنوعی: صائب از خواجه کمک خواسته تا در این غزل جدید که به نوعی جان تازه‌ای به شعر می‌بخشد، کارهایی شبیه به معجزات عیسی انجام دهد.