چه می گردد،اگر باری به کوی ما نهی پارا 

رهامان سازی از هجران بَر تنها نهی پارا 

چه آفت می رسد از ما بر آن دامان گل خویت

که سان نآشنا از ما چنین سوا نهی پارا

ز شوق وصل شیرینت خیالی مستمر داریم

که تا از جلوه در آیی، و بر معنا نهی پارا 

ز ما غمها بسر نآید، مراد دل ثمر نآید 

مگر روزی به این ماتمسرا، مانا نهی پارا 

چنان رَمانتر از آنی چنان وحشی تر از آنیم 

که هرجا ما نهیم پارا، خلاف آنجا نهی پارا

خم ابروی وآن لعلت،هم آن سیمای در پرده 

عجب ناریم کزعصمت،به ظلمت ها نهی پارا 

ترا خویشتن ز دلداری همین یک خصلتت نازم

کزین عالم ز فرط دوست به انزوا نهی پارا