هوش مصنوعی: هر کسی که چهره زیبا و دلربایی دارد، می‌تواند دل هر کس را با نگاهش تسخیر کند و در دل او بازی کند.

هوش مصنوعی: اگر محمود هند بخواهد، می‌تواند بتکده‌ها را جابجا کند و به همه آنها حساب و کتابی دارد.

هوش مصنوعی: اگر نتوانم به قاتل نزدیک شوم و او را مجازات کنم، در عوض می‌توانم به خون او دست دراز کنم و از او انتقام بگیرم.

هوش مصنوعی: هر کس که در دل خود رازی ارزشمند دارد، مانند صدفی که مروارید را درون خود پنهان کرده، همیشه نگران و مضطرب است؛ مثل اینکه وقتی تیغی به هر موج برخورد می‌کند، دلش می‌لرزد.

هوش مصنوعی: من که، برای حل مشکل قلبم، چه کسی می‌تواند به من کمک کند؟ دل من در تنگنا و درد است، همان‌طور که سینه کبک دری در جنگل به دنبال آزادی و بازی است.

هوش مصنوعی: دل در زلف شوخی‌های روز و شب می‌سوزد و در آتش عشق، تاب دارد. اگر شمعی در دل شب می‌سوزد، به خاطر این داغ و حرارت عشق است.

هوش مصنوعی: در زیر سایه پرده، نشانه‌ای از زیبایی در پیشانی‌اش وجود دارد، هرچند که آینه در خانه به‌خود مشغول است و به تحسین او نمی‌پردازد.

هوش مصنوعی: محل وجود تو بسیار به قلب من نزدیک است، هرچند که موهای تو راهی طولانی و سخت را پیش روی دارد.

هوش مصنوعی: گردن خود را از خدمت عشق خم نکُن، زیرا یوسف نیز در زندان زیبایی خاصی از بندگی و محبت داشت.

هوش مصنوعی: زلف‌های تو که به چشم من می‌رسند، کوتاه شده‌اند، ولی این چشمان خواب‌آلود تو همچنان بیدار نمی‌شوند. عجیب است که چقدر خواب طولانی‌ای دارند.

هوش مصنوعی: آدم‌های خوب و خوش‌خلق مانند گل به یکدیگر محبت می‌کنند و از همدیگر حمایت می‌کنند. هر کسی که خوش‌رویی و خوش‌اخلاقی داشته باشد، مورد توجه و محبت دیگران قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: صائب با قلم خود مفهوم‌هایی زیبا و دلنشین را به تصویر می‌کشد، همان‌طور که اگر در باغی بلبل آواز می‌خواند، زیبایی و شور و حال به آن فضا می‌بخشد.