هوش مصنوعی: عذاب و محبت از نگاه‌های دلربا مشخص می‌شود، زیرا قدرت هر فرد مانند کشش کمان نمایان است.

هوش مصنوعی: همانطور که تارهای ظریف از گوهر و جوهر ساخته شده‌اند، درخشش و زیبایی آن مشابه تیغ و جنبه‌ای از لیوان است. از بدن نقره‌ای او، رگ‌های حیات و جان مشخص و نمایان است.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است زیبایی به خاطر عدم حضور عشق، دچار اضطراب و ناپایداری شود؟ مانند گلی که در غیاب باغبان به خود بلرزد و نگران باشد.

هوش مصنوعی: نسیم خنکی را که از طرف مصر می‌وزد، در کنار پیراهنم می‌گیرم، چون در حال انتظار هستم تا غبار کاروانی که در راه است، پیدا شود.

هوش مصنوعی: دل‌تنگی‌ها و زخم‌های من آن‌چنان عمیق است که به هیچ عنوان نمی‌تواند از دیدگان دیگران پنهان بماند. چگونه می‌توانم آلام و دردهایم را در روشنایی روز، مثل ستاره‌ای در آسمان، نمایان نسازم؟

هوش مصنوعی: از آهی که از دل سرد من برمی‌آید، خورشید تابناک رنگ خود را از دست می‌دهد و وقتی باد خزان به وزیدن درمی‌آید، برگ‌ها بر خود می‌لرزند.

هوش مصنوعی: آفتاب خوشبختی و لطف به سراغ کسانی نمی‌آید که نسبت به دیگران بی‌احساس و بی‌وفا باشند، همان‌طور که ماه نو از کنار من دور است و هنوز نتوانسته‌ام به آن دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است غیرت مانند شعله‌ای روشن باشد، در حالی که چراغی زیر دامن پنهان است؟ اراده و عزم بزرگ هیچ‌گاه زیر آسمان آشکار نمی‌شود.

هوش مصنوعی: در این فصل که صائب شور و شوق به پا کرده، چه خوب خواهد بود اگر بلبل در باغچه نمایان شود.