هوش مصنوعی: اگر اشک‌های من مانند طوفانی بیرون بیاید، هیچ‌کس نمی‌تواند از پس خواب عمیق و سنگین من برآید.

هوش مصنوعی: چه بی‌خبری است که با این کار زشت، امیدوارم یوسف از غبار کاروان من خارج شود.

هوش مصنوعی: پرهای پروانه مانند پرده‌ای به آسمان جلوه می‌بخشد، و هنگامی که زبانه‌های آتش از دل من بیرون می‌زنند، ناله‌ای را به همراه دارند.

هوش مصنوعی: روح و جان چون عطر خوشی به دل وحشی و غزالان می‌سوزد، و من همچون باران و کمان، به سوی هدف می‌شتابم.

هوش مصنوعی: وقتی نگاهی می‌اندازی، اشک‌ها به گونه‌ای در چشمانت می‌درخشند که مانند آب زلال می‌شوند. این شرم و حیا که در وجودت هست، باعث می‌شود که دل من به وجد بیاید و از دلنوازیت بیرون آید.

هوش مصنوعی: رگ خامی که در وجودم است، مانند رشته‌ای که در جانم جاری است، به شدت می‌سوزد. اگر شعله‌ای مانند شمع از دهان من خارج شود، این آتش و حرارت بیشتر نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: از جوش و خروش گل، رگ‌های لعل به وجود می‌آید و هر خاری که به دیوار وجودم زدی، مثل یک تماشاچی است. چگونه ممکن است آنچه از بوستان من است، به بیرون برود؟

هوش مصنوعی: از دل خاک، به خاطر اشتیاق تیر کمان ابروی تو، لباس من پاره‌پاره می‌شود. مانند صبح که استخوان‌های من از زیر خاک بیرون می‌آیند.

هوش مصنوعی: حلاوت کلامم مانند طوطی‌ها جاری می‌شود و صحبت‌هایم به دل شنونده می‌نشیند، مانند داستانی که از زبانم بیان می‌شود.