هوش مصنوعی: تو با زیبایی و ناز خود قامت آسمان را به بلندای خود بالا بردی و زمین در برابر تو به سجده افتاد، زیرا چهره‌ات مانند آتش در وجود انسان‌ها شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: این دنیا به خودی خود شکلی ندارد و من بارها شاهد بوده‌ام که او، با دهانی بسته و بی‌نمود، به وجودش اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: کیست که با دیدن مژگان تر ما باور کند که ما چه احساسی داریم؟ مثل حلوای خوشمزه‌ای که بوی دود نمی‌دهد، ما هم از چیزی که هستیم به دیگران چیزی می‌دهیم که با آنچه در واقعیت هستیم متفاوت است.

هوش مصنوعی: عشق تو باعث شد که ما رسوا شویم و چهره یاقوت به دلیل این آتش کبود، مدام تغییر کرده است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه معنایی در خط دور ساغر نهفته است، اما همینقدر می‌دانم که وقتی او را از زیر چشمم دیدم، مینا به حالت سجده در آمد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم این شور و حرارت از کجا آمده است، اما می‌دانم که وقتی کسی در حالی که آماده است به میدان بیاید، این احساس در ذهن من نقش می‌بندد.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که نامه‌ای به دستم برسد که خبر از مرگ من بدهد؟ چرا که پرنده‌ای که نامه‌ها را می‌آورد، این بار به سرعت از کوی او بازگشته است.