هوش مصنوعی: چطور می‌توانم امیدوار باشم که از زیبایی تو برومند شوم؟ وقتی که خضر، پیغام‌آور زندگی، از شدت تشنگی به آن چاه اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: مرا از تلخی ناامیدی رها کن ای باغبان، چون شادی به مرگ تبدیل می‌شود، وقتی که گل در دست من باشد.

هوش مصنوعی: نسیم ملایم و بی‌ادب به سوی عطر گل نمی‌آید، اگر مژگان بلبل به خارهای دیوار چمن برسد.

هوش مصنوعی: تنها محبت و توجهی که از سوی برادران ناشی می‌شود، به مانند سیلی است. حتی اگر یوسف هم صد سال در مدرسه وطن باشد، باز هم از کسی دیگر محبت نخواهد دید.

هوش مصنوعی: تو از غم و اندوه مرگ نمی‌توانی خارج شوی، مگر اینکه لباس احرام، برای مشتاقان، همان کفن باشد.

هوش مصنوعی: به خودم نگاه می‌کنم و احساس می‌کنم که صحبت‌های من شبیه طوطی‌هاست که فقط از روی عبارات دیگران تقلید می‌کنند. از این رو، قصد دارم به ظاهر و اصل خود پایبند باشم و به جای تکرار، واقعیتم را بیان کنم.