هوش مصنوعی: هر جا که زیبایی و جذابیت دلبر درخشش دارد، آن جا به خاطر حضور او زیبا و به جا به نظر می‌رسد. هیچ‌کجا غیرمعمول و ناپسند نیست، اگر شخصی خوشبخت و بخت‌یار در آنجا حضور داشته باشد.

هوش مصنوعی: به سرعت می‌توانست تبخال از لب او محو شود، مانند اینکه لعل (یا جواهر) از کباب ما محو شود، مگر اینکه اشکی بر این آتش بیفتد.

هوش مصنوعی: ما با شوق و نغمه‌های دل‌انگیز به سفر بیرون از خانه رفته‌ایم، و حالا شور و حال ما همچون داستان فرهاد و شیرین، زیباتر از هر پرده‌ای است که تماشا کنیم.

هوش مصنوعی: چشم زخمی عشق در حال شکار است، چون قفس کنار ما، اگرچه آسان به نظر می‌رسد، باز هم می‌تواند مانع شود اگر کسی ضعیف و ناتوان بیفتد.

هوش مصنوعی: در نهایت، تلاش‌های بی‌پایان برای لذت‌جویی و رسیدن به آرزوها به فرجامی ناخوشایند خواهد انجامید و به خاطر ناکامی‌ها، انسان را دچار خجالت و ندامت خواهد کرد. آرزوهایی که به دست نیامده‌اند، در آینده به یادگار خواهند ماند و بر دوش فرد سنگینی خواهند کرد.

هوش مصنوعی: ما با خیال زیبایی گل، گفتگوهایی دلچسب و شیرین کردیم و باغ و بوستان ما تحت تأثیر این خیال زیبا قرار گرفت.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس ما را از فضای عشق دور نکرد، این آتش که می‌سوزد به خاطر شوخی خودش از منبع شعله‌اش افتاده است.

هوش مصنوعی: کسی که در زندگی به مشکلات و چالش‌های مختلفی دچار شده، چاره‌ای جز تسلیم ندارد. هر کجا که نقش و سرنوشت او رقم بخورد، نتیجه‌ای جز پذیرش شرایط نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: هر کسی که به او اجازه گفتن و سخن گفتن بدهند، برکات و نعمت‌ها از او سرازیر خواهد شد. طوطی ما وقتی دهانش را باز کرد، به شیرینی شکر برخورد.

هوش مصنوعی: پای خسته و خواب آلود ما از قید و بندهای دنیا عبور کرده و نمی‌تواند به زوایدی که در زندگی وجود دارد، باز گردد. در اینجا، تیغی که با مهارت و دقت فرودی درست دارد، نشانه‌ای از رهایی و فراغت از مشکلات است.

هوش مصنوعی: صائب، با توجه به زیبایی صدای تو که این حرف‌ها را می‌زنی، کلامت چگونه می‌تواند این‌قدر سوزان باشد؟ زیرا آتش عشق تو با قلمی که در دنیا نوشته‌ای، در دفتر شعر جاودانه شده است.