هوش مصنوعی: آیینه را با غبار سیاه می‌کند، بنابراین ای آسمان، به من حقارت و خاکساری نشان ندهید.

هوش مصنوعی: در دنیای واقعی، عشق از روی دلیل و برهان نمی‌زند و کسی که در عشق دچار حیرت شده، نمی‌تواند آرام بگیرد و ذهنش مشغول بحث و گفتگو است.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که به راستی چه نقصی می‌تواند بیشتر از این وجود داشته باشد که شخص به خاطر آن نتواند به بحث کردن بپردازد و از خجالت شرمنده شود. این بیان نشان‌دهنده‌ی عمق احساس شرم و ناتوانی در مواجهه با یک موضوع یا موقعیت خاص است.

هوش مصنوعی: بر روی ساحل، علف‌ها و زباله‌ها را ریخته‌اند و اطراف آنها، محفل و جمعی از افراد حضور دارند که در کنار هم در حال گفتگو هستند.

هوش مصنوعی: زمانی که انسان اختیار خود را از دست بدهد و تسلیم بلا و مشکلات شود، دیگر نمی‌تواند در مورد کارهای خود بحث و تصمیم‌گیری کند.

هوش مصنوعی: هر فرد کاملی مثل یک گوهر گرانبها، بر روی سنگی سخت و خشن تأثیر می‌گذارد. این نشان می‌دهد که هر انسان برجسته‌ای می‌تواند بر نقص‌ها و کمبودهای دیگران اثر بگذارد و آن‌ها را بهبود بخشد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شخص گوینده به دیگری توصیه می‌کند که آینه را به خاطر تصویر نامناسب و ناپسند خراب نکند و در جمع نیز بهتر است که از بحث‌های بی‌فایده و پرحاشیه پرهیز کند. به عبارت دیگر، او می‌خواهد که حفظ زیبایی و صفا در روابط و فضاهای اجتماعی اهمیت داشته باشد و از ایجاد حاشیه‌های ناخوشایند خودداری شود.

هوش مصنوعی: عبارت به این معناست که علی‌رغم تلاش‌های بسیار عالمان و دانشمندان، هنوز هم مسائل پیچیده و نادانسته‌ای وجود دارد که حل نشده باقی مانده‌اند. آنها هرچه بیشتر به تحقیق و بررسی پرداخته‌اند، باز هم نمی‌توانند به تمامی سوالات و ابهامات پاسخ دهند.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه ناخن جوهر بر روی تیغ قرار دارد، چه تأثیری می‌تواند بگذارد؟ دل‌های ساده را متوجه درد و رنج نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: نصیحتی که از دل‌های صاحبدل آمده، می‌گوید تا زمانی که صلح ممکن است، بحث و جدل را کنار بگذار.