هوش مصنوعی: زندگی برای من دیگر رنگی ندارد و بهار جدیدی مرا خوشحال نمی‌کند. یاد آن عشق همچون زخم لاله‌ای در دل من باقی مانده است.

هوش مصنوعی: زبان من مانند زخم خمیازه‌ای است و بدون نیاز به شمشیر، او تمام دنیا را به آب تبدیل کرده است. تیغ آبدار او برای من همچون سلاحی قوی و تاثیرگذار است.

هوش مصنوعی: اگر دل انسان روشن باشد، می‌تواند بر روی صفحۀ آیینه‌ها تأثیر مثبت بگذارد و زیبایی‌ها و حقیقت‌ها را نمایان کند، حتی اگر ابتدا ذهنیت‌های منفی وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: این شعر به احوالات یتیمی اشاره دارد که زندگی‌اش تحت‌تأثیر غم و غصه است. در اینجا، شاعر می‌گوید که هرگز نمی‌تواند بار غم و خطای او را از دلش پاک کند و هرچقدر هم که بخواهد تلاش کند، یاد آن غبار بر دلش باقی می‌ماند. در واقع، یتیمی و کمبود محبت باعث ایجاد حسرت و ناراحتی در دل او شده است و نمی‌تواند از آن رهایی یابد.

هوش مصنوعی: اگر او مرا به خاک یکسان کند، دامنش پر از خون من خواهد بود. انتظار او مرا می‌کُشد.

هوش مصنوعی: من با نامه و پیغام خودم را زنده نشان می‌دهم، اما او آخر کار از من شرمنده شد.

هوش مصنوعی: از غضب و قهر او هیچ شکایتی نمی‌کنم، چرا که عذابی که از او می‌بینم برای من خوشایندتر از صد گل بدون خار است؛ زیرا خار او برای من همواره قابل تحمل است.