هوش مصنوعی: خطی که در اطراف لب زیبای تو نقش بسته، چون جامی می‌ماند که رنگ و بوی خاصی دارد. وجود خال سیاه تو، همچون ستاره‌ای است که اقبال و خوشبختی را به سوی تو باز می‌گرداند.

هوش مصنوعی: به خودت رحم کن اگر به ما رحم نمی‌کنی، زیرا نگاه‌های تو باعث می‌شود که دل‌ها به سمت گذشته برگردند.

هوش مصنوعی: عشق وقت و فرصتی برای ناز و کاستن از دردها ندارد. این احساس، نعمتی است که به جای آرامش، شوق و زندگی را در وجود ما جریان می‌دهد.

هوش مصنوعی: به خودت فکر کن و از واقعیت‌های اطرافت غافل نشو، زیرا در این دنیای بزرگ، هر کس که به خود بپردازد و در جستجوی عمق وجود خودش باشد، به ارزش و زیبایی‌های خاصی دست پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: راهی که به دیار فنا منتهی می‌شود، دشوار است; زخم شمشیر تو باعث شده که درد جانی من شدیدتر شود.

هوش مصنوعی: ما در واقع در موقعیت و خوش‌شانسی نیستیم، ورنه اگر چنین بود، پرنده‌ای با بال‌های بلند در دستان ما باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: در کدام صدف گم‌شده، تو را جستجو کنم؟ زیرا کف این دریا به خاطر غم دلم تبدیل به عطر و بوی خوشی شده است.

هوش مصنوعی: از حال و وضعیت ما چه می‌پرسی؟ همان‌گونه که یک شعله از آتش جدا شده و دوباره به آتش می‌پیوندد، ما نیز در چرخه‌ای از وجود و عدم هستیم.

هوش مصنوعی: اندیشه‌ی زیبا و دلپذیر تو، مانند باغی سرسبز و پر رنگ و لعاب شد و مثل یک تقویم قدیمی، لاله‌ها که نشانه زیبایی هستند، پایانی ناپخته و ناتمام پیدا کردند.