هوش مصنوعی: من در مسیر زندگی فقط چند قطره اشک دارم، اما دل آرامی دارم که به من آرامش می‌دهد و می‌تواند مانند یک کاروان من را همراهی کند.

هوش مصنوعی: من به خاطر خودم و وجودم احساس قدرت می‌کنم، اما چگونه می‌توانم احساس بزرگی کنم وقتی که در نهایت همه چیز بی‌ارزش و موقتی است، مثل یک کلاه که به سر من است.

هوش مصنوعی: هر کسی که به من آسیب می‌زند، در واقع دشمن من است؛ چون همواره در حال آزار و سوزاندن من است. مانند خونِ درون گیاهی هستم که تحت فشار قرار گرفته و می‌سوزد.

هوش مصنوعی: اگر به چیزی ناچیز و بی‌ارزش راضی باشم، حسادت‌ها و چشم‌دیدهای دیگران به من توجه بیشتری خواهد کرد و بر افروخته می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی به چیزی مهم دست پیدا کنی، باید به آرامی و با حوصله پیش بروی، وگرنه ممکن است به هدف نرسی.

هوش مصنوعی: تا وقتی که دل خود را به زیبایی او نسپاری، متوجه نخواهی شد که آن شب مهم و قدر، همان شب تاریکی است که در آن من حضور دارم.

هوش مصنوعی: چشمان پاک و معصوم تو، زیبایی چهره‌ات را مانند ماه می‌آفریند. از نگاهی که به من می‌کنی، فرار نکن، چون من به محبت تو نیازمندم.

هوش مصنوعی: دریای معرفت مانند آینه‌ای است که جریان رحمت خداوند را نشان می‌دهد. در برابر این رحمتی که وجود دارد، چه جای نگرانی از گناهانی است که بر دوش من است؟

هوش مصنوعی: من از درد و ناله‌ام در آسمان طوری صدا به راه می‌اندازم که گویا می‌خواهم توجه کسی را جلب کنم. آیا کسی هست که در برابر سپاه من بیاید و با قدرت خود مرا حمایت کند؟

هوش مصنوعی: اگر نتوانم سرم را از گریبان بیرون آورم، چه کار کنم؟ غیر از بال و پر خودم هیچ پناه دیگری ندارم که به آن پناه ببرم.