هوش مصنوعی: تا کی باید بار سنگینی روی肩م باشد؟ این زره که بر تن دارم، تا چه زمانی زیر لباسم به دوش من سنگینی می‌کند؟

هوش مصنوعی: در دنیای بی‌عیب و ایراد، فقر هم می‌تواند مشکل‌ساز باشد. من چون یک مهره در شطرنج، در مضیقه و محدودیت هستم و تحت تأثیر و طرحی بیرونی قرار دارم.

هوش مصنوعی: نگرانی درباره‌ی نیازهای اولیه مانند آب و غذا در محبسی بی‌فایده است. زیر فشار زمان و سرنوشت، چه دلیلی دارد که به فکر تامین روزی باشم؟

هوش مصنوعی: تا وقتی که نوشیدنی را به من ندهند، در ذائقه‌ام خوشایند و لذت بخش نخواهد بود، حتی اگر مانند آب جاودانی خضر باشد.

هوش مصنوعی: من هرگز خود را به رنگی درنمی‌آورم، چون درخت سرو که همیشه در بهار آزاد و یکدست باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر دل انسان به سوی حقیقتی ثابت باشد، حتی در دنیای شلوغ و پر هرج و مرج، نمی‌تواند سردرگم شود؛ زیرا مرکزیت این دل است که به او مسیر می‌دهد و راهش را مشخص می‌کند.

هوش مصنوعی: سبزه‌ای که از تیغ تو نشأت می‌گیرد، نمادی از خون و رنج دو جهان است. من که هستم که برای تو، چشمی خونین داشته باشم؟

هوش مصنوعی: اگر با دشمنی که ناتوان است، مهربانی کنم، خود را به سختی می‌اندازم. حتی اگر خارهایی زیر پا باشد، باز هم، بی‌ملاحظه، قدم برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: آیا موج می‌تواند دامن سیلاب را بگیرد، مانند اینکه مانع حرکت من شود و همچون زنجیری بر پاهای من باشد؟

هوش مصنوعی: در بستر گل می‌خوابم و از بی‌هدف بودنم غمگینم، اما اگر تقدیر به سمت فنا و زوال باشد، در این حالت هم بی‌تفاوت هستم.

هوش مصنوعی: من که همچون صائب از لطافت نسیم گل سرشار می‌شوم، چگونه می‌توانم تحمل تماشای باغ را داشته باشم بدون آنکه دست و پا داشته باشم؟