هوش مصنوعی: آهی که از دل مظلومان بیرون می‌آید، بر اثر بی‌اختیاری است و در دین و آئین، آسودگی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: اگرچه ما از درد و زخم زبان دیگران خسته نشدیم، اما خوشحالیم که با زبان خود کسی را آزردیم.

هوش مصنوعی: در دل کسی که آرزویی ندارد، جایی برای غم و نگرانی وجود ندارد. در دنیای بی‌نیازی، هیچ‌کس در واقع فقیر و نیازمند نیست.

هوش مصنوعی: تو از سنگینی و دل‌مشغولی‌های خود در دام وابستگی‌ها گرفتار شده‌ای و در برابر شعله‌های آتش این نیستان، چیزی جز یک راه تنگ و باریک وجود ندارد.

هوش مصنوعی: تو را از مشکلات و سختی‌ها حفظ می‌کند، زیرا در برابرشان به مانند یک لشگر بیگانه‌ای هستی که به سرزمینت تعلق ندارد و نمی‌تواند بر تو تسلط یابد. آنچه برای تو ارزشمند است، مانند خودت نیست و لذا از هر آسیبی دوری می‌کنی.

هوش مصنوعی: نان خشک خود را با اشک‌های دل خوشبو می‌کند، اگرچه بر سفره‌ی درویش نعمت‌های رنگین نیست.

هوش مصنوعی: جمع‌آوری ثروت و مال تنها به اضطراب و نگرانى منجر می‌شود و در نهایت آنچه از این جمع‌آوری باقی می‌ماند، همچون زنبور که فقط نیشش باقی می‌ماند، چیز خوبی نخواهد بود.