هوش مصنوعی: ظرف من کوچک است و شراب ضعیف می‌کند، این باعث می‌شود که من به یک گردشگر تبدیل شوم و دیدن دورها من را تغییر دهد.

هوش مصنوعی: تغییر مکان و دوری از جایی که هستم، برایم بی‌فایده است. احساسم مانند خار بدون برگ است و این حالت، زمین را برایم پر از تنش و ناامیدی می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم من به دریا دوخته نشده و مانند کاسه‌ای که تهی است، احساس تنهایی می‌کنم. اشک‌های نیسان چون مرواریدی در صدف، درون من را شکل می‌دهند و به من زندگی می‌بخشند.

هوش مصنوعی: من با روی گشاده و نورانی‌ام مانند یک آیینه‌ای هستم که ظرافت و لطافت دارد و به همین خاطر از چشم‌ها یک لحظه پنهان می‌شود.

هوش مصنوعی: در دل من جایی برای زیبایی وجود ندارد، که نگاه بدی با رنگ آبی‌اش باعث می‌شود در دل من بیداد شب‌های تیره و تار به وجود بیاید.

هوش مصنوعی: نزدیکی به هدف، به انسان این قدرت را می‌دهد که جرأت ورزد و به جلو برود. اما موانع و مشکلات مسیر، او را وادار می‌کنند که با دقت بیشتری به اطرافش بنگرد و از دورتر به هدفش نگاه کند.

هوش مصنوعی: غنچه به خاطر ارتباطی که با درختان بزرگ دارد، در عکس‌العمل به شرایط خود، مرا به یاد سرنوشت منصور می‌اندازد.

هوش مصنوعی: من از خاکی که پادشاه زمانه‌ام به آن تعلق دارد، به عنوان ماده اولیه‌ای استفاده می‌کنم که از آن کاسه‌ای مانند کاسه‌های فغفور می‌سازند.

هوش مصنوعی: صدای ناله‌ام می‌تواند چمن یا گیاهانی که در خواب هستند را بیدار کند، ولی افسوس بر باغی که مرا از خود دور می‌کند.

هوش مصنوعی: بر دل من مانند جواهر، غم یتیمی سنگینی نمی‌کند؛ بلکه زیبایی و شکوه زمین به من زندگی و نشاط می‌بخشد.

هوش مصنوعی: از انتقادها و گفتار تند دیگران نگران نیستم، چون شیرینی وجودم مثل عسل خالص است و باعث می‌شود دیگران دورم جمع شوند.

هوش مصنوعی: در زندگی من چیز دیگری جز درد و زخم وجود ندارد و مانند مجنون، در این سرزمین پرشور به وجود می‌آیم.