هوش مصنوعی: سخاوت واقعی زمانی است که انسان بدون هیچ نیت و منفعتی به دیگران کمک کند. تلاش برای به دست آوردن شهرت یا مال، در واقع بخشش نیست و ارزش ندارد.

هوش مصنوعی: اگر انسان در خواب غفلت باشد، نمی‌تواند واقعیت‌ها را به درستی ببیند، اما در حقیقت در این دنیا هیچ آرامش واقعی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: آه و ناله‌ای که از عشق و درد ناشی می‌شود، توان پرواز دارد و به آسانی از دهان بیرون می‌آید، اما آموختن آن درد و رنج، تنها با پشت سر گذاشتن درد واقعی ممکن است.

هوش مصنوعی: هر کسی که از گفتار و رفتار خود راضی نیست، در این باغ موجب زحمت و خسارت به آب و علف می‌شود.

هوش مصنوعی: عبور از سیلِ بی‌پایان دشوار است، زیرا سنگ‌لاخی که در مسیر عشق قرار دارد، مانند جایی برای توقف و هدف نهایی نیست.

هوش مصنوعی: بوی خون از گل‌های این باغ به مشام می‌رسد و سروهای این گلزار، کم از تیغ‌های زهرآلود نیستند.

هوش مصنوعی: زلف‌های ایاز به مانند تیغی هستند که به خاطر کوتاهی خود معذورند. اما سرکشی و نافرمانی که از جانب برخی برندا می‌شود، سرانجام خوبی نخواهد داشت. محمود، پادشاه، همیشه برتر و برنده است و این نافرمانی عاقبت خوشی به دنبال نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: نفس بخل و خساست مانند زهر عمل می‌کند، یعنی فرد بخیل نه تنها به خود آسیب می‌زند، بلکه به دیگران نیز زیان می‌رساند. تاجران فقط به نفع خود فکر می‌کنند و از مشکلات عمومی مردم سودی نمی‌برند.

هوش مصنوعی: چشم ناتوان نمی‌تواند زیبایی‌ها را ببیند و فقط عیب‌ها را مشاهده می‌کند؛ مانند آنکه در نور شمع، فقط دود را می‌بیند و چیزی از روشنی نمی‌فهمد.

هوش مصنوعی: کسی که از شرایط جهان ناراضی است، به این دلیل است که نمی‌تواند بوی آرامش و تسلیم در برابر اراده خداوند را از گلستان راضی بشنود. او کوتاه‌نظر است و قادر به درک زیبایی‌های موجود در زندگی نیست.

هوش مصنوعی: هر چیزی که قبل از مرگ به دیگران می‌بخشی، نشان از اراده و همت تو است. اگر درخت برگ‌هایش را به زمین می‌ریزد، این عمل نشانه‌ی بخشش نیست، بلکه بخشی از طبیعت آن درخت است.

هوش مصنوعی: به آرامش برس ای صائب، چرا که عشق زخم‌داری است و اینجا در این جهان که پراز عبرت است، اگر ستاره خوشبختی نیست، پس به چه کار می‌آید؟