در بیت پنج مصرع دوم کنایه از مرده است.در واقع شاعر آرزوی مرگ می کند.چون در دهان و گوش مرده پنبه می گذارند.

ولی به نظر میرسد که منظور از پنبه در گوش در بیت پنجم، کنایه از این است که شاعر نمیخواهد سخن ناصح را -پرهیز از عشق - بشنود و لذا ترجیح میدهد و آرزو میکند کاش هنگام وعظ ناصح، پنبه در گوش داشته باشد.

چه زیبا!؛
گفت و گوی پوچ ناصح را نمی دانم که چیست
ان قدر دانم که جای پنبه در گوشم تهی است...

بیت هفتم، مصرع دوم، درست است؛ فقط با ویرگول گذاری، راحت‌تر خوانده می‌شود:
خجلتی دارم که خواهد پرده‌پوش من شدن
گر چه از سجاده‌ی تقوی، بَر و دوشم، تهی‌ست
«بَر»: به معنی: تَن و اندام: مصرع دوم یعنی: اگرچه وجودم از تقوا، خالی است. (توشه‌ی تقوایی، نیندوخته‌ام).