هوش مصنوعی: در گلزار بهار، شراب و خون به یک شکل هستند. بلبل و گل، سرو و قمری، لیلی و مجنون همه در وجودشان به هم گره خورده‌اند و یکی هستند.

هوش مصنوعی: چشم‌پر دامان ما هیچ فرقی با تغییر لباس گردباد و کالسکه لیلی ندارد؛ در این بیابان، همگی یکسانند.

هوش مصنوعی: زمانی که عارفان به درک و حقیقت می‌رسند، تفاوتی در ارزش و اهمیتی که برای چیزهای مادی قائل می‌شوند، وجود ندارد. به عبارت دیگر، عارفان به دلیل آگاهی عمیق خود، نه تنها به چیزهایی مانند عنبر (عطر گرانبها) و کف آب (که نمایانگر زودگذر بودن) توجهی نمی‌کنند، بلکه هر دو را از یک منظر می‌نگرند و به ارزش واقعی آن‌ها پی می‌برند.

هوش مصنوعی: طوطیِ آگاه می‌تواند در آینه هم پشت و هم روی کعبه و بتخانه را ببیند و برای او هیچ تفاوتی ندارد. این نشان‌دهنده‌ی نگرش یکسان او به هر دو مکان است. مجنون نیز به نوعی در این بین مشابهت دارد و معنای عمیق‌تری از دیده‌هایش می‌گیرد.

هوش مصنوعی: جوش و خروش شادی و سرخوشی در هر حبابی، مانند افلاطون است؛ اما در دنیای بالای سر ما، تنها یک افلاطون وجود دارد.

هوش مصنوعی: تعبیرکننده عشق، همانند بلبل، از پرده‌پوشی‌ها و عدم شفافیت دور است و نمی‌تواند پیام عاشقان آشفته را به خوبی منتقل کند؛ زیرا در نهایت، همه آن پیام‌ها یک مضمون و معنی دارند.

هوش مصنوعی: عشق من، به گونه‌ای من را از حسرت و غم رقیبان بی‌نیاز کرده است. در گذشته، موانع و حجاب‌های زیادی داشتم که مانع دیده شدن من می‌شدند، اما حالا تنها یک مانع باقی مانده است.

هوش مصنوعی: جذابیت و زیبایی چهره کسی مانند گل، فقط دو روز دوام دارد. اما در دنیای زیبایی، هر روز بر خوبی و جذابیت آن افزوده می‌شود و نمی‌توان به سادگی آن را نادیده گرفت.

هوش مصنوعی: در نظر ما، کسانی که همیشه درحال گله و شکایت هستند، فرق چندانی بین لذت و رنج نمی‌گذارند. همه چیز برای آنها، حتی درد و شادی، شبیه به هم است و هیچ یک از اینها تاثیر زیادی بر روحیه‌شان ندارد.