هوش مصنوعی: هر کسی که به شخصی نادان نصیحت کند، در واقع کار بیهوده‌ای انجام می‌دهد. زیرا آن‌که در خواب غفلت است، نمی‌تواند به حقیقتی که در اطرافش وجود دارد، توجه کند و نصیحت برای او همچون داستانی بی‌معنا خواهد بود.

هوش مصنوعی: زندگی برای من به خاطر خیانت نفس بسیار تلخ شده است. افسوس به حال کسی که در درون خود دشمنی دارد.

هوش مصنوعی: غم و شادی در این دنیا به هم گره خورده‌اند. درد و زیبایی این سرزمین مانند لاله‌ای در یک ظرف به هم آمیخته‌ است.

هوش مصنوعی: بلبل در قفس مشغول خوردن آب و دانه است و به فکر گلستان نیست، زیرا دردی ندارد که او را به یاد آنجا بیندازد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که انسان زبان باز کند و سخن بگوید، روزی او خواهد رسید. از خواب غفلت بیرون خواهد آمد و متوجه خواهد شد که دندان‌ها به عنوان نماد و وسیله‌ای برای رشد و تامین روزی او به شمار می‌روند.

هوش مصنوعی: ستاره‌ی خوشبختی در آسمان بلند بدون برگ‌ها درخشیده است. هر کسی که شمع و نوری دارد، از پروانه‌هاست.

هوش مصنوعی: هر چیزی که جز نقطه‌ی وحدت در این دفتر وجود داشته باشد، برای دیده‌ی تیزبین و پربا تجربه مانند الفبای کودکانه است.

هوش مصنوعی: زیبایی نمی‌تواند از فرمان عشق سرپیچی کند، مانند شمعی که با وجود سرکشی‌اش، زیر بال پروانه است.

هوش مصنوعی: زاهد نباید در خیال بهشت و نعمت‌های آن غرق شود، زیرا تخیل شیرین و دلنشین خواب‌آلودگی‌ها تنها یک افسانه است و حقیقتی در آن نیست.

هوش مصنوعی: اگر جواهر قیمتی وجود داشته باشد، در دل این آب تلخ، زیبایی دلربایی و گریه‌ای از شوق مستی نهفته است.

هوش مصنوعی: پرندگان آوازه‌خوان در زیر سایه‌سار گلستان، به شادی و خوشی مشغول هستند در حالی که غنچه‌های خواب‌آلود در خانه‌ای آرام و بی‌خبر از بیرون به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در جایگاه خود باشد، زشتی‌اش هم قابل قبول است. صائب، اگرچه معیاری برای زیبایی دارد، اما وقتی دل به آن متصل است، حتی ناپسندها را هم می‌پذیرد، مانند جغدی که در ویرانی زندگی می‌کند.