هوش مصنوعی: او با چهره‌ای خندان و خط خوشی، نامه‌ای را باز کرده است، اما گفتگویی که در میان است، پیچیده و پیدا نیست.

هوش مصنوعی: دل کافر از برکاتی برخوردار است که تنها با تلاش برای وصل یار، به دست می‌آید. ورنه، او بوسه‌های زیادی را در پیغام‌هایش پنهان کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی که عشق به اوج می‌رسد، پرده‌ی شرمی که محبوب ما بر روی صورتش کشیده است، مانند آبی که عرق را خشک می‌کند، کنار می‌رود.

هوش مصنوعی: از گرمی نگاه او، موی وسط او که به نازکی چندین بار دور آتش پیچیده شده، به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در دام زلف او گرفتار شده و بویی خوش از آن می‌برد، مانند آهو که از سایه فرار می‌کند، از آن کمند می‌گریزد.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف گوهری بسیار باارزش می‌پردازد که در دل خاک بدخشان قرار دارد. اما این گوهر به دلیل ظلم و خون‌ریزی‌هایی که در طول تاریخ بر مردم آنجا رفته، رنگ و بویی از زشتی و تلخی به خود گرفته است. این سایه سنگین گذشته بر زیبایی و درخشندگی آن اثر گذاشته و تحولی را نشان می‌دهد که در نتیجه آن، زیبایی گوهری به تیره‌گی تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: ما خودمان تصمیم‌گیرنده بودیم، اما با گریه‌ای که نمی‌توانستیم کنترل کنیم، سرنوشت‌مان به دست مشروباتی که قدرت زیادی دارند افتاده است و ظرف شراب در دست ماست.

هوش مصنوعی: ستاره‌ها نمی‌توانند صبح را خاموش کنند، حالا چه کسی می‌تواند دردی را که ما داریم، به راحتی درمان کند؟

هوش مصنوعی: چرا زاهدان که در حالت خشک به سر می‌برند، با آب در حال وضو گرفتن‌اند در حالی که گوهر معنوی از دنیای بالاتر و معنویات نشأت می‌گیرد؟

هوش مصنوعی: مکان و زمان برای فعالیت و تلاش ما محدود است و این محدودیت به خاطر زهد و تارک دنیا بودن نیست، بلکه به این دلیل است که ما خودمان کنترل آرزوهایمان را در دست داریم.

هوش مصنوعی: هر کسی که مانند صائب به پیامدها و نتایج فکر کند، در این فصل خزان می‌تواند جوانه‌های جدیدی از زیبایی و نشاط را ببیند.