هوش مصنوعی: از جوانی، درد و زخم‌هایی بر دل ما باقی مانده است و نشانه‌هایی از زیبایی و شکوه گذشته هنوز در یاد ما باقی‌ست.

هوش مصنوعی: در زندگی من، عنقای آزادکننده‌ای وجود دارد که نشان‌دهنده روند گذر زمان است. احساس می‌کنم عمرم سنگین و همچنان ثابت مانده، مانند کوهی عظیم که در مکان خود پایدار است.

هوش مصنوعی: به جز درد و اندوه، چیزی در چشم و دل من نیست. از خورشید و نور، فقط تاریکی را تجربه کرده‌ام و مثل خفاش، به دنیا نگاه می‌کنم. مریم و مسیحایی برای نجات من باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: موهای سفید من به نشانه‌ی پیری و نزدیک شدن به مرگ از هر طرف خود را نشان می‌دهند و من همچنان در خواب عمیق و سنگین خود غرق هستم و راه مرگ را نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: وقتی دست به کار نمی‌زنم و تلاشی نمی‌کنم، احساس می‌کنم که زمان عمرم به هدر رفته و مانند زنگی در دست باد، بی‌فایده و بی‌هدف مانده‌ام.

هوش مصنوعی: در دست من چیزی جز حسرت از عمر طولانی نیست و فقط یک سوزن از رشته مریم به یاد عیسی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: زمان پرواز من فرا رسیده، اما به جای آن، چشم‌هایم درگیر شده‌اند. من مانند طوطی‌ای هستم که در پایین به سبزه‌ای چسبیده و ناتوان مانده است.

هوش مصنوعی: جز امید دراز در دستانم چیزی نمی‌ماند و از عمرم تنها همین چند صفحه از کتابم باقی مانده است.

هوش مصنوعی: در دل من، یادگاری از روزهای گذشته باقی مانده است، مانند ذرات خاشاکی که از سیلاب عمر بر جای مانده‌اند. این یادگار حسی بر جسته و عمیق از خواسته‌ها و آرزوهای برآورده نشده است.

هوش مصنوعی: مفهوم این بیت این است که آنچه از دنیای اطراف باید بیاموزیم و عبرت بگیریم، از نگاه افراد با بصیرت و آگاه مشخص است. در غیر این صورت، شاعر اشاره می‌کند که خود او هم دیگر به تماشای این دنیا علاقه‌ای ندارد و شاید تماشا کردن برایش اهمیت ندارد.