ادیب صابر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر داد جفای روزگار ای دلخواه</p></div>
<div class="m2"><p>بر موی سیاه من سپیدی را راه</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در من به حقارت نتوان کرد نگاه</p></div>
<div class="m2"><p>یک باز سپید به ز صد زاغ سیاه</p></div></div>

دیوان ادیب صابر ترمدی نسخهٔ کلالهٔ خاور - تصویر ۳۱۶

شمارهٔ ۷۵

گر داد جفای روزگار ای دلخواه
بر موی سیاه من سپیدی را راه
در من به حقارت نتوان کرد نگاه
یک باز سپید به ز صد زاغ سیاه

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که اگر روزگار بر من جفا کند و موی سیاه من را به سفیدی تبدیل کند، نباید به خودم و مقامم حقیر نگاه کنم. یک پرنده سفید، ارزشش بیشتر از صد زاغ سیاه است. در واقع، این شعر تأکید دارد بر ارزش درونی و اهمیت شخصیت بر ظواهر.

شمارهٔ ۷۳

شمارهٔ ۷۴

هوش مصنوعی: اگر روزگار به من جفا کند و بر موی سیاه من سفیدی بیفزاید، تو ای دلخواه، نباید ناراحت شوی.

گر داد جفای روزگار ای دلخواه

بر موی سیاه من سپیدی را راه

هوش مصنوعی: نگاه یک پرنده سفید به من نمی‌تواند توهین‌آمیز باشد، حتی اگر من در مقایسه با زاغ‌های سیاه، به نظر حقیر بیایم.

در من به حقارت نتوان کرد نگاه

یک باز سپید به ز صد زاغ سیاه

شمارهٔ ۷۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده