ادیب صابر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بی روی تو ای رشک گل و طیره باغ</p></div>
<div class="m2"><p>از لاله و گل نه عیش بینم نه فراغ</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چشمم ز تو گر نگرید از حسرت و داغ</p></div>
<div class="m2"><p>پس چشم که گرید ای مرا چشم و چراغ</p></div></div>

دیوان ادیب صابر ترمدی نسخهٔ کلالهٔ خاور - تصویر ۳۱۵

شمارهٔ ۵۳

بی روی تو ای رشک گل و طیره باغ
از لاله و گل نه عیش بینم نه فراغ
چشمم ز تو گر نگرید از حسرت و داغ
پس چشم که گرید ای مرا چشم و چراغ

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از عشق خود به معشوق می‌گوید و بیان می‌کند که بدون وجود معشوق، هیچ لذتی از گل و لاله نمی‌برد. او می‌گوید اگر چشمانش از حسرت و درد نگریند، پس چشمانش به چه کار می‌آیند. این ابیات نشان‌دهندهٔ عمیق‌ترین احساسات و عشق شاعر است.

شمارهٔ ۵۱

شمارهٔ ۵۲

هوش مصنوعی: بی وجود تو، ای که زیبایی‌ات به گل‌ها می‌بالد، در این باغ از لاله و گل نه خوشی‌ای می‌بینم و نه آرامش.

بی روی تو ای رشک گل و طیره باغ

از لاله و گل نه عیش بینم نه فراغ

هوش مصنوعی: اگر چشمانم به خاطر حسرت و داغ تو نگریند، پس چه کسی باید بگردد؟ چشمانم تو را می‌خواهند و تو نور زندگی من هستی.

چشمم ز تو گر نگرید از حسرت و داغ

پس چشم که گرید ای مرا چشم و چراغ

شمارهٔ ۵۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده