ادیب صابر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روز از رخ تو به روشنایی پیوست</p></div>
<div class="m2"><p>شب تیرگی از زلف تو آورد به دست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زان کرد مرا عشق شب و روز تو مست</p></div>
<div class="m2"><p>کز لشکر روز خود نمی دانم رست</p></div></div>

دیوان ادیب صابر ترمدی نسخهٔ کلالهٔ خاور - تصویر ۳۱۲

شمارهٔ ۱۴

روز از رخ تو به روشنایی پیوست
شب تیرگی از زلف تو آورد به دست
زان کرد مرا عشق شب و روز تو مست
کز لشکر روز خود نمی دانم رست

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به تأثیر عشق و زیبایی محبوبش بر زندگی‌اش اشاره می‌کند. روز با روشنایی چهره معشوق آغاز می‌شود و شب، تاریکی زلف او را به ارمغان می‌آورد. او در میانی این عشق، دچار مستی شده و از روز و شب و واقعیت‌های زندگی‌اش دور می‌شود. در واقع، عشق او را از واقعیت‌ها جدا کرده و به دنیای دیگری برده است.

شمارهٔ ۱۲

شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: روز با روشنایی چهره تو آغاز شد و شب با تاریکی زلف های تو به پایان رسید.

روز از رخ تو به روشنایی پیوست

شب تیرگی از زلف تو آورد به دست

هوش مصنوعی: عشق تو به طور دائم من را در حال مستی نگه داشته است، به طوری که من از وضعیت خود در روزهای عادی بی‌خبرم.

زان کرد مرا عشق شب و روز تو مست

کز لشکر روز خود نمی دانم رست

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده