ادیب صابر » دیوان اشعار » ملحقات » رباعیات » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در عشق تو سرفکنده همچون بیدم</p></div>
<div class="m2"><p>چون سبزه از آن پای به گل جاویدم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر بنمایی تو آن رخ خورشیدم</p></div>
<div class="m2"><p>چون غنچه پژمرده گل امیدم</p></div></div>

شمارهٔ ۵

در عشق تو سرفکنده همچون بیدم
چون سبزه از آن پای به گل جاویدم
گر بنمایی تو آن رخ خورشیدم
چون غنچه پژمرده گل امیدم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عشق صحبت می‌کند و به حالتی از خضوع و نیازمندی اشاره دارد. او خود را مانند بیدی سرفکنده توصیف می‌کند و از سرسبزی و شادابی زندگی‌اش می‌گوید که به خاطر عشق معشوق است. همچنین، او به نبودن معشوق و پژمردگی خود مانند غنچه‌ای بی‌پروانه اشاره می‌کند و امیدوار است که اگر معشوق را ببیند، زندگی‌اش دوباره شکوفا شود.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: در عشق تو مانند بید در باد سرنگون و پریشانم، مانند سبزه‌ای که از آن پای در گل جاویدان دارم.

در عشق تو سرفکنده همچون بیدم

چون سبزه از آن پای به گل جاویدم

هوش مصنوعی: اگر چهره زیبای تو همچون خورشید نمایان شود، من مانند غنچه‌ای پژمرده، امیدم را از دست می‌دهم.

گر بنمایی تو آن رخ خورشیدم

چون غنچه پژمرده گل امیدم

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده