هوش مصنوعی: از حد خود فراتر رفت و به اوج خود رسید و به درجاتی دست یافت که دیگر قابل تعیین نیست. این نتیجه ظلم و بدخواهی ستاره‌ها و ناعدالتی آسمان است.

هوش مصنوعی: ستم و ناعدالتی در دنیا یکی است، چه برای انسان‌ها و چه برای حاکمان. مشکلات زندگی و مقاصد آسمان همگی یکسان هستند، فرقی بین خوب و بد نیست.

هوش مصنوعی: زمانه بر همه چیز من تسلط دارد و در نزد او، تمامی حقوق من به فراموشی سپرده شده است.

هوش مصنوعی: آه از کسی که در طول یک قرن نتوانسته به صد هزار زبان از ظلم و ستم او سخن بگوید، حتی به اندازه یک صدم.

هوش مصنوعی: داستان تمام زندگی من، از خوب و بد، به یک افسانه تبدیل شده و همهٔ عمرم به خاطر خواسته‌ها و نداشته‌هایم تباه شده است.

هوش مصنوعی: کدام انسانی است که از من حسادت نکند و کدام دل وجود دارد که از من آسیب نبیند؟

هوش مصنوعی: انسان، در زمان مواجهه با مشکلات و تجربیات زندگی، به شایستگی و قابلیت‌های خود پی می‌برد، همان‌طور که طلا تحت آزمایش و محک، خلوص و ارزش خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: آب از آتش جداست، همان‌طور که روز از شب، حقیقت از ناحق، شادی از اندوه، نیکی از بدی و یقین از تردید تفکیک می‌شود.

هوش مصنوعی: من به ولایت و مقام مرتضی و فاطمه ایمان دارم و می‌دانم که دستیابی به این فضائل، موجب نجات و رهایی است.

هوش مصنوعی: زمانه به من زخم می‌زند و از دوستانم محرومم، مثل مرتضی که از امامت دور افتاده و مانند فاطمه که از فدک بی‌بهره مانده است.

هوش مصنوعی: در این روزها به حدی که با من بدرفتاری شده، مثل نمکی که در آب حل می‌شود، اشک‌هایم به خاطر این درد به شدت جاری شده است.

هوش مصنوعی: آسمان کهن سال به من این را می‌آموزد که اگر کودک باشد، هزار عیب را به بهانه‌ای می‌توانند بر او بگذارند.