ادیب صابر » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۶۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نه طالعی که امانم دهد ز خشم خدا</p></div>
<div class="m2"><p>نه نعمتی که بدو خلق را کنم خشنود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شده ست معصیت و مفلسی بضاعت من</p></div>
<div class="m2"><p>بدین بضاعت ناقص چه سود خواهد بود</p></div></div>

شمارهٔ ۶۵

نه طالعی که امانم دهد ز خشم خدا
نه نعمتی که بدو خلق را کنم خشنود
شده ست معصیت و مفلسی بضاعت من
بدین بضاعت ناقص چه سود خواهد بود

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از ناامیدی و ناتوانی خود در برابر خداوند و خلق او سخن می‌گوید. او نه به دستاویزهایی برای دوری از خشم خدا دست یافته و نه نعمتی برای خوشنودی مردم دارد. او از معصیت و فقر خود می‌گوید و می‌پرسد با این وضعیت چگونه می‌تواند چیزی به دست آورد یا سودی ببرد.

شمارهٔ ۶۳

شمارهٔ ۶۴

هوش مصنوعی: نه سرنوشتی دارم که مرا از خشم خدا حفظ کند و نه نعمتی دارم که بتوانم به وسیله آن مردم را خوشحال کنم.

نه طالعی که امانم دهد ز خشم خدا

نه نعمتی که بدو خلق را کنم خشنود

هوش مصنوعی: من به خاطر گناهکاری‌ام در وضعیتی ناچیز و ناتوان قرار دارم و این وضعیت کم‌برخوردار من، هیچ سودی نخواهد داشت.

شده ست معصیت و مفلسی بضاعت من

بدین بضاعت ناقص چه سود خواهد بود

شمارهٔ ۶۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده