ادیب صابر » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۶۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ندارم امید بهی زین زمانه</p></div>
<div class="m2"><p>که عمرم همه در امید بهی شد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جهان از لئیمان تهی به ولیکن</p></div>
<div class="m2"><p>به ناکام ما از کریمان تهی شد</p></div></div>

شمارهٔ ۶۴

ندارم امید بهی زین زمانه
که عمرم همه در امید بهی شد
جهان از لییمان تهی به ولیکن
به ناکام ما از کریمان تهی شد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از ناامیدی و یأس خود سخن می‌گوید و بیان می‌کند که زندگی‌اش صرف امید به بهبودی گذشته است. او به این نکته اشاره می‌کند که هرچند دنیا از خوبی‌ها خالی شده، اما با این حال، ناامیدی‌ها و شکست‌های خودش موجب می‌شود که از لطف و کرامت دیگران نیز بی‌بهره بماند.

شمارهٔ ۶۲

شمارهٔ ۶۳

هوش مصنوعی: من به خوبی نمی‌توانم به این دنیا امیدوار باشم، زیرا تمام عمرم صرف امیدهای ناامیدکننده شده است.

ندارم امید بهی زین زمانه

که عمرم همه در امید بهی شد

هوش مصنوعی: جهان از افرادی که حریص و پست هستند خالی شده، اما ما که از نعمت‌های خوب و بخشش‌های بزرگ محرومیم.

جهان از لئیمان تهی به ولیکن

به ناکام ما از کریمان تهی شد

شمارهٔ ۶۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها